Hermann Nitsch etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Hermann Nitsch etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

Hermann Nitsch


Body-Art

Kusursuz bir mantığı bulunmasına rağmen eşi benzeri duyulmamış bir gösteri. Korkunç bir gösteri: 60'lı yıllarda fotografik imge insan etinde vücut bulmaya başladı. Sanatçının projesinin kazınacağı tuval esnek, yumuşak, canlı ya da yağ sıvılarıyla parlayan insan tenidir. Eskiden sabırla hazırlanan, canla başla ovuşturulan, püskürtülen maddeyle beslenen bejimsi tuvalin yerini, bisturi kesiklerine, demir kalem deliklerine, asetilen ateşine sunulan -onca zarar görerek- işlenen deri alıyor.

Body-Art'ın en ürkütücü yüzü kalacak aklımızda: Bedeni ikili etkileyişi. Bazı Body-Art örneklerinde, beden alışılmamış manzaraları düzenlemekle görevli en önemli unsur seviyesine getirilmekle kalmıyor, pek çok narin damarın beslediği, sinir ağı incelikle oluşturulmuş beden, dizginsiz bir isyanın canlı malzemesi haline geliyor.

Görkemlice büyütülen fotoğraf camları ardında ya da, sesli video ekranlarında görülen, fena halde paralanmış, yaralanmış şey, insanın ta kendisi. Kanlı bir ritüel olduğu ölçüde sanatsal bir olgu olan bu dışavurumlar dehşetin özünü oluşturuyorlar. buna karşın bu özden bir çağrı duyuluyor adeta.

İnsan bedenine yönelik, kimi zaman canlı -gösteri yoldan geçen şaşkın insanların önünde gerçekleşiyor- kimi zaman da kameranın "edepli" aracılığıyla -kameranın estet ve işbirlikçi bu göz tarafından yönlendirildiğinin altı çizilmeli- iletilen bu şiddet uygulamaları, Amerika ve Viyana'da eşzamanlı olarak doğdu. Ancak tüm Avrupa, bienal ve festivallerin, yani otuz dört yıllık zengin, türlü "tecrübenin" ardından, günümüzde artık tuhaf karşılamadan Body-Art diye adlandırdığımız şeyin yandaşlarınca hızla istila edildiğine şahit oldu. Bu bedensel sanata, salt sanatsal oyun ve başarıyla tamamlanmış eser yönleri üstünde durulmak istendiğinde Performans, bu çeşit sanatsal dışavurumlara özgü dinamik ve ilintili sosyal, hatta siyasi çağrışımlar mercek altına alınmak istendiğinde de Eylem deniyor.

Dışavurumculuğun dirilişi mi? -öfkeli, karikatürize edilmiş, 20. yüzyılın ikinci yarısının çatısını ören sayısız şiddet eylemini kusan bir dışavurumculuk mu? Abes günlük rutinin reddi mi? Acı bir sosyal eleştiri mi? İfade edilmemiş duygulanımların iletilmesiyle ilgili bir pedagoji meyli mi? Karşı durulmaz bir iletilemezlik tespiti mi? Yoksa, dramatik psişik yoksunluk belirtileri mi? BodyArt değişik şekillerde tanımlandı. Bu sanatçılar özneyle nesneyi ayıran bariyeri tamamen kaldırmış görünüyor. İnsan bedeni estetik hareketin hammaddesi olarak seçiliyor. Eğilip bükülüyor, izlerle damgalı ancak her an siyah kanla ıslanmaya hazır yüzeyler sunuyorlar. Kimin bedeni? Bazen bir başkasının (arkadaş, çocuk) ama genellikle, "sanatçıların" kendi bedenleri kullanılıyor. İşkenceciler, fantazmalarını henüz genç ama çoktan lekeye adanmış -bezgin toplumun genellikle son derece yararsız gördüğü- dokularına işlemeyi seviyor.

Bu bakış açısına göre, kendilerini taklit edilmiş veya gerçek yaralarla cezalandıran Body Art sanatçıları, her şeyden önce ihtilalci olmak istiyorlar. Baştan itibaren kanun dışılar, değişik saldırganlık seviyeleri içeren bir yelpazede çeşitli kastrasyonları damgalıyorlar: Metafizik, ontolojik, sosyo-politik, yaralı-narsist, sonuç itibariyle her durumda psikanalistlerin simgesel kastrasyon dedikleri şeyin reddi içindeler.

Psikoz ve Evharistiya

Bu satırların amacı, gönüllü olarak eziyet gören insan bedeni üstündeki tasvirlerin girdiği çok sayıda şeklin poetiğini incelemek. Kendini otantik sakatlamalara adayanlarla, akıllıca düzenlenmiş simülakrlarla yetinen sanatçıları ayıracağız.

 İlk grup daha küçük: Örneğin, Vito Acconci'nin Trademarks’ları (Eylül 1970), yani, sınırları net bir oral sadizm taşıyan ve mühür görevi gören ısırıkları; 




ya da Michel Journiac'ın, şaşkına dönen izleyici karşısında kendi kanıyla doldurduğu tüpleri sıkarak kudas örtülerini ve kutsal ekmek kabını ıslattığı tuhaf dini ayinleri (Beden için Ayin, 1969); 





ve elbette Gina Pane'in tuhaf Eylemleri geliyor akla: Bembeyaz giyinmiş olan sanatçının gül demetinde sonlanan gerilmiş kolunu, sivri ve sert dikenlerle deldiği Duygusal Eylem, 1973. 









Psişe'de de (1974) Gillette marka jiletle karnını kesmişti.





Das Orgien Mysterien Theater

"I also believe that, with regard to both the tragic aspect of suffering and instants of extreme ecstasy and affirmation of life, art needs to have a sense of sacred solemnity. [...] We propagated a very aggressive type of art, not a cozy art but an art that displayed tremendous power and intensity."

 - Hermann Nitsch

"A psychoanalytically-oriented dramaturgy allows the Dionysian to burst forth from within us. Suppressed areas of inner impulses are made visible. The actions with flesh, blood and slaughtered animals plumb the collective areas of our unconscious minds. The paramount aim and purpose of the festival is a profound affirmation of our existence, our life and our creation. The mysticism of being leads to a permanent festival of life. [É] All are invited to drink. A mass intoxication is imperative, an all-embracing intoxication of the participants is ordained, unrestrained drinking takes place, day and night, in vineyards and cellars. Slaughter of a pig. GRAPES, FRUIT and TOMATOES, ANIMAL LUNGS, FLESH and INTESTINES are trampled on in ecstasy. People trample in SLAUGHTERED ANIMAL CARCASSES FILLED WITH INTESTINES, in troughs full of blood and wine. Extreme noise from the orchestras. Slaughtering of the bull, slaughtering of two pigs. Disembowelment."

 - Nitsch, Das Orgien Mysterien Theater 








Hermann NitschHermann Nitsch (born 1938) is an Austrian performance artist and a forerunner of Wiener Aktionismus (Viennese Actionism, or Performance art). Nitsch is known for his ritualistic performance actions, often combining fake crucifixion with the disemboweling of lambs and other animals. In the late 50s Hermann Nitsch developed the concept of the "Orgien Mysterien Theater" (Theatre of Orgies and Mysteries) a total work of art appealing to all senses, celebratory and life-affirming. Drawing on religion, philosophy and psychology, he has composed numerous theoretical writings, compositions and scores to accompany over 100 realized action performances between the years of 1962 and 1998. In 1998, Nitsch staged his 100th performance (named the 6-Day Play after its length) which took place at Schloss Prinzendorf, his castle in Austria.

http://ubu.com/film/nitsch_six.html

hermann nitsch actions





Sanat?


Action (1969)








Hermann Nitsch - "Aktion 58" (1978)

Action - Hermann Nitsch (1969)








Directed by Irm & Ed Sommer, Duration: 7 minutes 


Since 1963, the Austrian avant-gardist Hermann Nitsch has created a series of live happening, which (like Otto Muehl's Sodoma) combine cruelty, sexuality, defilement, and visual shock for purposes of purification, and "ab-reaction" of sado- masochist impulses. This is a film record of his most controversial creation: the crucifixion of a young woman, the disembowelling of a lamb carcass, and her defilement with it. 


"By the act of crucifixion, disembowelment, defilement, and dismemberment of a lamb carcass the sadistic urge to kill and masochistic wish for self-sacrifice are substituted. Historically, these drives have found no outlet in culture and religion, the potentialities of the sado-masochist instinct being guarded by secret and prohibition. The substitute act of the lamb crucifixion is a brief, forbidden, lustful glance into this potential and serves as partial resolution of that connection with displacement which Nitsch also calls ab-reaction." 


In the Maria-Conception-Action, the eroticisation and desublimation of the idea of redemption is intensified into pornography ... it complements the flesh of the lamb carcass with that of the female nude and is crucified allegorically like the lamb and together with it. The slitting open and evisceration of the lamb carcass corresponds visually to the opening and pushing apart of the vagina; the defilement and dismemberment of the lamb corresponds to the pouring over or covering of the nude female body with blood and entrails, and finally, to the sex act itself, which Nitsch -- again in an allegorically obscene substitute act -- completes with a godemiche." 


- Peter Gorsen, Sexualaesthetik, 1972

Oedipus (1990) by Hermann Nitsch