Francis Bacon by Francis Giacobetti

http://www.francisgiacobetti.com

Francis Giacobetti: Tell me about your childhood.

Francis Bacon: I remember my shyness above all. I didn’t feel good about myself. People frightened me. I felt like I wasn’t normal. The fact that I was asthmatic prevented me from going to school; I spent all my time with family and the priest who gave me my schooling. So I didn’t have any friends, I was very alone. I remember crying a lot. When I think of my childhood, I see something very heavy, very cold, like a block of ice. I think I was unhappy as a child. I only ever had one view: that of emerging from it. Added to this was my shyness … it was like an illness. It was unbearable. Later on, I thought that a shy old man is ridiculous, so I tried to change. But it didn’t work.

Even though financially we didn’t really have any problems (we had a few but not a great deal), I still have the memory of a miserable childhood, as my parents were bourgeois. I am inclined to say that I got the wrong family. I don’t think it suited me.

My father didn’t love me, that’s for sure. I think he hated me. He didn’t want to spend money on me. He was always looking for an excuse to get his servants to beat me. He was a difficult man, very vindictive. He lost his temper with f everyone, he didn’t have any friends. He was aggressive … an old bastard. When I was about 15 years old, I got laid by the grooms that worked for him. He was a racehorse trainer, a failed trainer. That’s definitely the reason why I have never painted horses. I think it’s a very beautiful animal but my childhood memories are quite negative and the horse brings back a distant anguish. And besides, I don’t like the smell of horse dung, but I find it sexually arousing, like urine. It’s very real, it’s very virile. But it’s also the reminder of my father, who was an emotionally disturbed person. He didn’t love me and I didn’t love him either. It was very ambiguous though, because I was sexually attracted to him. At the time, I didn’t know how to explain my feelings. I only understood afterwards, by sleeping with his servants.

FG What role did photography play in your work?

FB I have always been very interested in photography. I’ve looked at photos much more than paintings. Because they are more real than reality itself. When we witness an event, we are often unable to explain the details. In police inquiries, every witness has a different view of the event. When you look at an image that symbolises the event, you can browse through the snapshot of it and experience it in a much stronger way, and embrace it with more intensity. Photography, in my case, reflects the event in a clearer, more direct way. Contemplation allows me to imagine my version of the truth and the image that I have of this truth leads me to discover other ideas, and so on … My work becomes a chain of ideas created by various images that I look at and that I have often registered with contradictory subjects. I look for the suggestion of an image in comparison to another.

I enjoy looking at images since my obsession is painting in a representational manner, so I need to see forms and representational spaces. That gives me momentum but I don’t copy photographs apart from a few Eadweard Muybridge characters that I have integrated into paintings such as L’Enfant paralytique or Les Lutteurs. It’s like cooking. (I was once a chef in a restaurant.) You mix the vegetables, you know the taste of each thing individually, but the blending with herbs and meat, the mixture of different molecules, produces another completely different taste. Every art needs to use images, except for, I think, music.

There are reproductions of my paintings all around my kitchen but I no longer see them. Those that are in the studio help me to imagine details of other images. There are also heaps of illustrated books, magazines, photos. I call it my imagination material. I need to visualise things that lead me to other forms, that lead me to visualise forms that lead me to other forms or subjects, details, images that influence my nervous system and transform the basic idea. It’s the same with books or films that I see. I think it’s often like that for artists. Picasso was a sponge, he made use of everything. Me, I’m like an albatross: I take in thousands of images like fish, then I spit them out on the canvas.

My principal source of visual information is Muybridge, the photographer of the last 19th century who photographed human and animal movement. It’s a work of unbelievable precision. He created a visual dictionary on movement, an animated dictionary. Everything is there, recorded, untalented, without staging, like a sequenced encyclopedia on the possibilities of human and animal movement. For me, who doesn’t have any models, it’s an unbelievable source of inspiration. The images help me just as much to find ideas as to create them. I look at a lot of very different images, very contradictory and I take in details a bit like those people who eat off other people’s plates. When I paint, I have the desire to paint an image that I am imagining, and this image transforms itself. I have also asked a photographer friend to do men fighting but that didn’t work. People have always believed that I painted movement directly from photos, but that’s completely wrong. I invent what I paint. Besides, it’s very often the opposite of natural movement. I have also painted men making love according to Muybridge’s images by using images of man fighting. And I have used pornographic images as well. At the time, it interested me. There weren’t porno magazines and films like there are now. But I have always been interested in pornography. A painter is alone in front of his canvas; it’s his imagination that creates, and sexuality f needs to feed on images that you see or invent. By imagining, you transgress all taboos, anything is possible. And pornography helps. I have seen books of Robert Mapplethorpe. It’s interesting but too graphic, too plastic. You lose the excitement that only comes from a crude image. Beauty is the enemy of sex.

FG Picasso once admitted to me that nothing aroused him more than drawing female genitals. When you paint men’s bodies, is there a physical arousal?

FB When I paint two men buggering, it’s not by chance, it’s because I feel some kind of need to do it. A physical need. It’s more primitive than crucifixions. Painting is very physical as it is, painting scenes of men in action gives me a great pleasure. It’s one of the aspects of human behaviour that most interests me. It’s instinct, and it’s my instinct to paint it. Men’s bodies sexually arouse me so I paint men’s bodies very often, it makes up almost all of my works. I have also painted women’s bodies, but I have destroyed a lot of the canvases. I’ve kept very few of them, if any. Henrietta Moraes is perhaps the most successful, the one that has the best market I think.

Hence I’ve also done very crude canvases, very pornographic, but I destroyed them. I found it too easy. For a painter, moments of sexual fantasy can lead to paintings that are often very banal, and when the arousal fades, you realise that it hasn’t done anything. It’s like drugs. When you are on a high, the result of your work is rarely something of quality: too many things are exterior. And too many exterior things have disrupted your nervous system, and the result is often disappointing.

FG What do you believe in?

FB I believe in being selfish. I have only myself to think of. I have hardly any family left and very few friends that are still alive. And a painter works with his human material, not with colours and paintbrushes. It’s his thoughts that enter the painting. But I don’t expect any certainty in life, I don’t believe in anything, not in God, not in morality, not in social success … I just believe in the present moment if it has genius ­ in the spinning roulette ball or in the emotions that I experience when what I transmit on to the canvas works. I am completely amoral and atheist, and if I hadn’t painted, I would have been a thief or a criminal. My paintings are a lot less violent than me. Perhaps if my childhood had been happier, I would have painted bouquets of flowers.

Studies of Lucian Freud

Lucian Freud Nudes

" Her ne kadar boyayı sürme biçimleri, teknikleri ve tuval yüzeyini kullanım farklılıkları birbirinden ayrı gibi dursa da hem Lucian Freud’da hem de Francis Bacon’da bedenin çağdaş formu, yabancılaşma, yalnızlaşma gibi varoluş problemleri üzerinden pratiklenir. Resimlerinde beden, sadece öze ulaşmak için sıyrılınması gereken bir maddi nesneye, yani ete dönüşür. Bu durum, bu iki sanatçının eserlerinde bedene ruhsal bir çilekeşlik hali katar.

1922 doğumlu İngiliz sanatçı Lucian Freud, yapıtlarında bedeni kimi zaman varoşlardaki evlerin dağınık bir odasına, kimi zamanda gösterişli ama tekinsiz metropol apartmanlarının dairelerine hapseder. Boyayı oldukça yoğun kıvamda kullanması bedendeki gerilimi artırır, tuvalde psikolojik bir tansiyon yaratır. Sanatçı, aynı zamanda bu resimlerinde, geleneksel ressam ve modeli kavramını da çağdaş bir düzleme taşımıştır. Resimlerindeki kurgularda yer alan hayvanlar bile adeta psikolojik bir baskıya maruz kalır.

Freud’un 1987 tarihli yatak serileri başta olmak üzere ve genellikle tüm resimlerinde beden, tıpkı bir atölyede gerçekleştirilen çıplak model çalışmalarını andırır. Ancak buradaki modeller, gündelik yaşamın içinden çıkarılıp bir et yığını olarak sergilenen yabancılaşmış simgesel bedenlerdir. Bireyin yalnızlığına dair keskin psikolojik dürtüleri algılamayı sağlayan yoğun kıvamlı boya katmanları, salaş ve rahatsız edici pozlar ve soğuk renk tonları, biyolojik anlamda yaşayan ama tinsel olarak tükenmiş bir ten teorisi ortaya atar. Modern insanın içine yerleşen yabancılaşma kavramı, Freud’un resimlerinde bedeni cisimleştirir. Üst üste binen ve yoğun kıvamda kullanılan boya, bedene dair duyguların tekilleştiği, cinselliğin arındırıldığı, günahtan sıyrılmak isteyen bedenin ete çevrildiği bir cansız nesne oluşturur. Freud’da beden çıplak ve cinsiyetsiz bir hale gelir, adeta bir natürmorta dönüşür ve bu konuda kendisi tereddüt etmeden şöyle söyler: “resimlerimdeki kızlarımın utanacağı bir durum söz konusu değildir.”

(http://e-dergi.atauni.edu.tr/index.php/gsfd/article/viewFile/7794/6868)

Portrait of Francis Bacon - Lucian Freud

Lucian Freud at Work

" Lucian Freud'u, yaşayan yabancı ressamlar arasında beni en derinden etkileyen sanatçı sayıyorum. İnsan gövdesini anadan doğma, ama sanki ölümüne hazırlanan halinde kavrayışı; çıplaklığa güzelleme estetiğiyle değil, metafizik ağırlığınca sokulan bu yaşlı kurda büyükbabası Sigmund Freud'dan tam ne geçmiştir bilemiyorum, bütün bildiğim "insan olma koşulu"na eğilişlerinin bir asgari ve azami müşterek yaratmış olduğu: Her tablosunda, ona bakanı iliklerine dek titretecek bir gizilgüç barındırıyor. "  

E.B.

Big Sur (Jack Kerouac'ın Kitabından)

Her  şey şahane - Ve ilk başlarda vadinin öbür ucunun üst taraflarında hülyalı öğle sonrası eğrelti otlarıyla kaplı çayırların keyfini sürmek gibisi yok zaten, yarım milden kısa bir yürüyüşle vahşi, hüzünlü deniz

kıyısının da tadını çıkarabilirsin ya da bu ikisinden de bıkmış isen git derenin kıyısındaki kayranda oturup budaklara bakarak düş kur - Korulukta düşlere dalmak ve yöre tinlerine dua ederek "Burada kalmama izin ver, huzur istiyorum yalnızca" demek o denli kolay ki tüm sisli doruklar Evet diye yanıt veriyorlar, sessiz - Sonra kendine dersin ki (şayet sen de teolojik bağlamlarda benim gibiysen) (hiç olmazsa o zamanlar, ben delirmeden 

önce hala böyleydi yaklaşımlarım) "Her şey olan Tanrı'dan başlar uyanış'ın yolu, olanaksız bir göreve dair uzun bir rüya görmek gibi ve birden uyanıyorsun, hoppa! Görev mörev kalmamış, her şey yitip bitmiş" - Coşkuyla akan ilk birkaç gün boyunca kendimden emin olarak diyorum ki (daha üç haftacık geçmeden, ne yapacağımı bilmeden) "artık aşırıya kaçmak yok, dünyayı sessizce seyretmenin, hatta onun tadını çıkarmanın zamanıdır benim için, önce böylesi korularda,

 sonra da dünya insanlarının arasında sakin sakin yürüyüp onlarla konuşma zamanı, içki yok, uyuşturucu yok, işaret alemleri yok, bitniklerle, ayyaşlarla, esrarkeşlerle ve herkesle yarışmak yok, artık kendime ah Tanrı ne diye bana bu çileyi layık görüyor diye sormuyorum, bu kadar, yalnızlığı sev, gez, garsonlarla konuş sadece, gerçekten, Milano'da, Paris'te, sırf garsonlarla konuş, gez toz, artık hayatı kendine zehir etmek yok... Neticede bildiğimiz dünyanın yüzeyinin bir milyar yıl 

sonra çamur ve kumla kaplanacağı gerçeği üzerinde düşünmenin, buna odaklanmanın ve bunu beklemenin zamanı gelmiştir... Yaşasın daha fazla yalnızlık" - "Çocukluğuna dön, elma ye ve sadece ilmihalini oku - kaldırım taşlarında otur, Hollywood'un spot ışıklarının canı cehenneme" 

İşte yaşamın tüm ayrıntılarını anımsamak için şuracığa oturarak ya da buracığa uzanarak ya da ağır ağır yürüyerekten yaşama ilişkin o harika, hiç bitmeyen upuzun anımsayışlara dalmak, her şey artık bir milyon ışık yılı uzakta (Proust'a bir başına kaldığı odasında andırdığınca) ve heyecanlı sinema filmlerini andırıyor, istendikçe daha da derinlemesine inceleniyor - zevk için hem de - Ben Tanrı'nın şu anda bunu yaptığını, bizlerden ibaret olan kendi sinema filmini izlediğini hayal ederim hep. (sf.31)

The Heart Is Deceıtful Above All Things

Kalp her şeyden fazla aldatıcıdır ve değiştirilemez derecede kötüdür; 

who can know it?  (Jeremiah 17:9)

Asia Argento'nun

 filminden

trailer: 

http://www.youtube.com/watch

Queer Okumalar

http://www.academia.edu. Imkansiz Kimlikler Kimliklere Direnen Bedenler - Queer Performativite

http://zeynepdirek.wordpress.com/2013/01/04/queer-kuram-ve-cinsiyet-farkliligi/

http://dekaum.com/blog/wp-content/uploads/2011/03 Toplumsal-Cinsiyet-Kavramı-ve-Cinsiyet-Ayrımcılığının-Bazı-Göstergeleri-Üzerine-Bir-Değerlendirme

Klee: Dream

Köyler kentler sarmalar Klee'nin yapıtı'nı, en çok da evler: Pencerelerinden bakar onlar, bakışlarının ışığını gönderirler, kapıları konuşur, bir ağız gibi aynı: Söz alır, sözler kurarlar, bir dil ki yavaş yavaş gramerini eleverir, karşısına geçen kurallarını, yazımını, sözdizimini dayatır.

Öteki kutupta açılır Klee, dışarı çıkmış, dönmek istememiştir. Güneş, resimlerinin vazgeçilmez ışık ve ısı kaynağı. Renklerini o tarar. Gölgeleri tayin eder. Mevsimleri üleştirir.

Neden sonra Gece'ye gelir sıra.

Klee'nin geceleri, bir dereceler beldesi yaratmıştır. Koyu, ağır olanlarında belli belirsiz kıpırdanır her şey, alacakaranlığın mıknatısına kapılmıştır sık sık, Uyku'su kendisini çeşitli hallere böler.

Strong Dream, 1929, Klee

İşte Sıkı Düş - evinden uzağa gitmiş, ola ki evinin yolunu çoktan yitirmiş, bir çadır olsun kuramamış bu yapayalnız seyyahın hikayesi. Bir Önceki düşünde şefaat ile seyahatı heyecandan biribirine karıştırdığı için bütün yaşamı bir sürçmeye bağlı olarak gelişmiş saltık bir avara ile karşılaşıyoruz.

Frenklerin güzelim deyimiyle "dormir a la belle etoile", çatısız uykusuna gökkubbenin altına sığınarak dalıp gitmiş bu ıssız adam. Üzerindeki battaniye, imgelemimizi biraz zorlasak, dinlenmeye çekilmiş, yeryüzünde unutulmuş bir meleği yorgun, kendi üzerine katlanmış kanatları değil mi - bir yandan da?

Bütün bu gördüklerimizin "gerçek"le bir ilişkisi yok oysa - bizim baktığımız, onun düşünde gördüğü.

Gök cisimlerinin, alışageldiğimiz güzergahlarını terkedip yepyeni ilişki denklemleri kurabilmeleri, yol haritalarını değiştirmeleri için bizim onları başka bir pencereye yansıtmamız, oraya düşürmemiz yeterli.

Yoksa, ama, hayalkuranın bir otoportresi mi bu?

En sıkı yolculukların kafatası kutusunda yapıldığını her söyleyişimizde, yazdığımız cümle sanki bizden çıkıp gidiyor.

"Sıkı Düş", bir iş yolculuğu demek.

Uyku da yok burada bu an, yolculuk da.

İmgelem, Göz, El çalışıyor.

E.B.

Melankoli Nesneleri

Huzursuzluk Kitabı'ndan

Dönemeçte belirdiler; bir sürü genç kızdılar. Şarkı söylüyorlardı yürürken; sesleri de çok neşeliydi. Kim olduklarını bilmiyordum. Onları, özel bir şey hissetmeden, uzaktan uzun süre dinledim. Yüreğim burkuldu.

Acıdığım gelecekleri miydi? Bilinçsizlikleri mi? Belki de doğrudan onlar değildi - ama kim bilir?
Belki de yalnız kendimdim acıdığım.

...

Birden, bir horoz, geceyi yok sayarak Sır'ın bir çocuğu gibi ötmeye başlıyor. Artık uyuyabilirim, çünkü içimin derinliğinde sabah oldu. Ve dudaklarımın, yüzümün etrafını kuşatan yastık kılıfının hafif kıvrımlarını usulca oynatarak gülümsediğimi hissediyorum. Kendimi yaşama teslim edebilirim, uyuyabilirim,  kendimi unutabilirim... Ve beni karanlığa boğan bu yepyeni uykuda ya az önce öten horozu anımsıyorum ya da horoz gerçekten ikinci kez ötüyor.

....

Ama bugün boğazımı bastıran dehşet o kadar soylu anlamları olan cinsten değil ve içimi daha çok kemiriyor. Düşünmeyi bile istememe isteği, hiçbir şey olmamış olma isteği, bedenin ve ruhun tüm hücrelerinin bilinçli umutsuzluğu var bunun altında. İnsan kendini, sınırsız bir hücrenin içine kapatılmış bulduğunda ansızın bastıran duygu. Nereye kaçılabilir, hücre başlı başına her şey iken?

....

Yalnızlık umudumu kırıyor; yanımda birilerinin olması üzerime ağırlık yapıyor. Başkalarının varlığı düşüncelerimi dağıtıyor; o mevcudiyeti, bütün analitik dikkatimi kullansam da tanımlamakta aciz kaldığım, apayrı bir dalgınlıkla tahayyül ediyorum.

...

Entrikalar, dedikodu yapılması akıldan bile geçmeyen şeylerin allanıp pullanarak anlatılması, bu kıyafetler giyinmiş zavallı hayvanların ruhlarının bilinçsiz bilincinden çekip çıkardıkları o doyum, incelikten yoksun cinsellik, cilveleşen maymunları hatırlatan şakalar, korkunç bir şekilde, zerre kadar önem taşımadıklarını bilmeyişleri... Bütün bunlar, düşlerin istemsizliğinde, arzunun ıslak kırıntılarından, duyguların çiğnenip atılmış artıklarından yoğrulmuş, iğrenç, korkunç bir hayvanı canlandırıyor gözümde.

...

...duygularımın acıtan keskinliği, en mutluluk verici olanların bile; duygularımın mutluluk veren keskinliği, en acıtanların bile.

Bir pazar sabahı, epey geç bir saatte, günlerden sonsuz bir ışık gününde yazıyorum, yarıda kalmış şehrin çatılarının üstünde, hala anlatılmamış bir göğün mavisi, yıldızların en gizemli varlığını unutulmuşluğa hapsediyor...

Bende de günlerden pazar...

Yüreğim bilmediği bir yerdeki bir kiliseye gidiyor; tepeden tırnağa kadifelere bürünüp gidiyor, yüzü ilk duygulardan pembeleşmiş, fazla büyük gelen yakasının üstündeki hüzünlü bakışlarla gülümsüyor.

...

Uzaklarda, Güney'e doğru adalar ve büyük kozmopolit tutkular
olduğunu çok iyi biliyorum...

Melankoli Nesneleri

Huzursuzluk Kitabı (sf. 276)

Özgürlük, yalnız kalabilmeye denir. İnsanlardan uzaklaşabiliyorsan, onlara hiçbir muhtaçlığın, paraya ihtiyacın, sürüye uyma içgüdün, aşka, şana, şöhrete hevesin ya da merakın yoksa özgürsündür, bunların hepsi sadece yalnızlıktan ve sessizlikten beslenir. Yalnız yaşayamıyorsan, doğuştan kölesin demektir. Ruhen ya da zihnen en yüce mertebelere ulaşmış olabilirsin: Soylu bir kölesin öyleyse ya da zeki bir uşak, ama özgür değilsin. Ve bir trajedinin içinde değilsin, çünkü böyle doğmuş olman bir trajediyse bu seni değil, kendi kendiyle yüz yüze gelen Kader'i ilgilendirir. Öte yandan, eğer hayatın ağırlığına dayanamadığın için köle olduysan, yazıklar olsun. Özgür doğduğun, kendi kendine yetebilen, insanlardan uzak durabilen biri olduğun halde, zavallının teki olduğun için insanlarla yaşıyorsan, yazıklar olsun sana. İşte bu, nereye gidersen git, kendinde birlikte taşıyacağın trajedindir.

Özgür doğmak, insanın en yüce özelliğidir; mütevazı bir keşişi krallara ve hatta hak ettiği halde özgürlüğü küçümsemeksizin, güçlü oldukları için kendi kendine yeten tanrılara üstün kılan budur.

Ölüm bir kurtuluştur, çünkü ölen insanın kimseye ihtiyacı kalmaz. Zavallı köle zorla kurtulmuş olur zevklerinden, acılarından, arzulanan ve bitmek bilmeyen hayattan. Kral vazgeçemediği mülklerinden kurtulur. Etrafına aşk saçan kadınlar, taparcasına sevdikleri gibi, gönülleri fethetmekten kurtulur. Zaferden zafere koşanlar, hayatlarını adadıkları zaferlerden kurtulur.

İşte bunun için o zavallı, saçma bedene bir asalet katar ölüm, bilinmedik süslerle donatır onu. Kendi öyle istememiş olsa bile, beden artık özgürdür. Artık köle değildir, köleliğini gözyaşları içinde kaybetmiş olmasına rağmen. En büyük başarısı krallık unvanı olan krallar için de geçerlidir bu, bir insan olarak gülünç olsalar da, kral olarak üstün varlıklardır onlar - ölüsü korkunç olabilir, ama kral üstündür, çünkü ölüm sayesinde özgürlüğüne kavuşmuştur.

Bezgin bir halde penceremin kanatlarını kapatıyorum, dünyayı dışlıyorum ve bir an için özgürlüğe kavuşuyorum. Yarın köle olacağım tekrar; ama şu an yalnızken, dünyada hiç kimseye ihtiyaç duymazken, tek korkum bir sesin ya da mevcudiyetin şu halimi bölmesiyken, küçük özgürlüğümün, yüceldiğim anların tadını çıkarıyorum.

Koltuğuma güzelce yayılarak, üzerime çöken hayatı unutuyorum. Bugüne dek yaralamış olmasının yarası sayılmazsa, artık yaralamıyor beni.

Q

Pisuvar Sıkıntısı

"Cabaret" filminin toy, yaşama acemisi kahramanı birden kendisini bulduğu batakhane ortamında, gördüğü ve duyduğu her şey karşısında durmadan şaşkınlığa düşer ya, ilk büyük şoku kabarenin tuvaletinde geçirecektir: Pisuvarda 'küçük su' döktüğü sırada yanına dikilip aynı işi gören uzun etekli, lüle saçlı sarışının da kendisi gibi bir erkek olduğunu anladığında.

Neden pisuvara yönelen erkeklerin çoğu, tercih hakkı varsa, iki yanının da boş olmasına özen gösterir? Birincisi, genellikle 'küçük su' dökerken yalnızızdır; ikincisi, pisuvarlar biraz 'sıçrama' önlensin, biraz da 'görünmesin' diye birbirlerinden ayrılmıştır da, bu bölmeler gövdenin yalnızca bir bölümünün görünmeyeceği biçimde yapılmıştır: Pisuvar sıkıntısı asıl gözler serbest kaldığı için doğar ve büyür.

Daha doğrusu: Görmemesi gereken görme organları ile görünmemesi istenen organ arasındaki bağlantıyı ortadan kaldıracak bir tasarıma pisuvarların dayanmıyor olması sıkıntıyı peydahlar. Neden görmemek ve görülmemek isteği böylesine net biçimde devrededir? Pisuvarda soyunulmaz; tersine, çırılçıplak kalmadıkça örtülmesi, kapalı tutulması gereği genel kabul görmüş, Adem peygamberlerin yaprağından bu yana gözden yalıtılmış tek organdır açığa çıkarılan. İki durum söz konusudur burada: Hem görmemeli, hem de -aynı anda-  görülmemeliyizdir. Ötekinin, ötekilerin bize bakıp bakmadığını anlamak için kafamızı çevirmemiz gerekir; oysa ötekine bakmak, onun bize bakmamasını istemekle çelişen, giderek ona da bu hakkı veren bir davranış olacağı için bu bakıştan da kaçınmamız beklenir: Genellikle, pisuvardaki, dik bir açıyla ya önüne ya da karşısına bakmayı ondan seçer: Böylece bakmamakta, dik bakışın yan ufkundan kendisine yönelik açık bir bakışın olup olmadığını da denetleyebilmektedir!

Eşcinsel erkeklerin yaşamnda pisuvar 'yaşantısı'nın epeyce geniş yer tuttuğu biliniyor. Ölümünden sonra yayımlanan Incidents başlıklı kitabından Roland Barthes, "umumi" pisuvarların bir buluşma, bir anlamda da yokla(n)ma ve avla(n)ma topografisinden söz eder. Eşcinselllerin önemli bir bölümü aslında herkesin açık ya da gizli eşcinsel olduğu düşüncesindedirler, o nedenle de pisuvar sıkıntısının bir tür bastırılmış isteklerin yüzeye tırmanması sürecinden hız aldığını öne sürebilirler, şaşmamak gerekir. Gelgelelim, burada ana nedenin yetişme alışkanlığına bağlı olduğunu görmemek için aşırı bir çaba içine girmek de şart değildir.

Cüz, e.b.

Popoların Kutsanması

Bu özet kullanılabilir değil. Yayını görüntülemek için lütfen burayı tıklayın.

X2000

98 yapımı Francois Ozon kısası

(8 dk.)

Benlik'ten

... 'zamanın dışında olmak' - nasıl demişti o gecikmiş usta: "Her an şimdiyi yaşayan bengi yaşar." Anın hakkını vermek - her an dolu olabilmek...

Bu bütününde olanaksız olsa da - her anını sürekli ve tam olarak dolduramaz kişi yaşamının - böyle anları çoğaltmak, yoğunlaştırmak, biribirine bağlayarak büyütmek...

Bunun için güçlü olmak gerekir (oysa - , belirli bir bakımdan yepyeni olmayı -yenilenmeyi- becerdiğim söylenebilse bile, çok güçsüz hissediyorum kendimi).

***

Evet, pes etmemeliyim, [o sözü de anımsatarak: "Yaşamına güçlülük verecek tek şey, güç eksikliği duyman olacak - "] herşeyden önce - bu da, bana hiç de ben istemeden verilmiş bu budalalığı hemen şimdi sona erdiremediğime göre, sürdürmeliyim, diye düşünerek değil: o anları, anlamlarını ve güzelliklerini bilerek, (acı bedellerini de ödeyerek), bilinçle yaşarsam, onlar, "hep yaşarlar".


Oruç Aruoba