tommygakenwan

New York Üniversitesi'nden atıldım, sonra City College of New York'tan da atıldım, devamsızlıktan, notlarım kötü olduğu için. Gerçek bir üniversite eğitimi almadım. Üniversitede bir yıl bile geçirmedim. Ana dalım uzun metrajlı filmdi, ana dalımda kaldım. Üniversitede iyi değildim. Ailem için travmatik bir deneyimdi, benim için değil. Ben okulda geçirdiğim her günden nefret ettim, her gün pişman oldum. Okulda geçirdiğim her güne yanarım. Üniversiteden atılmak bir lütuftu.

Woody Allen

Philip Seymour Hoffman

“O bir devdi.  Philip’in mirasına bakarken nereden başlamalı emin değilim, zira kapsamı ve derinliği muazzam.  Ancak bu, onun seçimleri hakkında çok şey anlatıyor.

O, bildiğim en iyi karakter oyuncusuydu. Oynadığı küçük rollere baktığınızda, o performanslarının da onu çağdaşlarından ayırdığını görebilirsiniz.  

Güçlü yanı, rolün içine girebilmesi ve kibirli olmayışındaydı. Aynı zamanda, sevdiği şeyden nefret de ederdi. Bu da onun lanetiydi. Performansları yüzünden kendini yiyip bitirirdi. Onun hakkını veren bir yazı yazma ihtimalim az, ama çektiğimiz filmin hakkını verdiğini düşünüyorum. Filmde gerçekten muhteşemdi ve bütün ilgimizi hak ediyordu. Onunla son derece gurur duyduğunu biliyorum. 

İki hafta önce karşılaştığımızda tekrar birlikte çalışmaktan bahsetmiştik.  Bu konuda şöyle demişti: Umarım bunu başka bir filmde tekrarlayabiliriz. Artık daha çok şey biliyoruz ve bence birlikte iyi mücadele eder ve sarsılmaz oluruz. Bu çok heyecanlı.

İlk karşılaşmamız, 2011’de New York’ta Vogue için onunla birlikte yaptığım çekimdi.  Bitişik otel odasında pantolonu düzeltilirken biz de filmden ve rolünden bahsettik.  Elbette iç çamaşırlarıyla oturuyordu ama dikkatinin bu durumdaki absürtlüğe kaymasına hiç izin vermedi.  İş hakkında ciddiydi. Yazık ki bu asla olmayacak.  Filmin sonunu izlemeyi daha da zorlaştıran da bu."

Anton Corbijn

Varoluş

Bilimsel düşünce, "big bang" adını verdiği bir oluşumla evrene bir başlangıç atfediyor ve ben'in varoluşunu çok uzun bir süreçten sonra insan türünün varoluşuyla birlikte başlatıyor. Ve ben'in bu varoluşu noktasından yola çıkarak bu varoluşun üstündeki bir oluşumu açıklamaya kalkıyor. Hem ben'in varoluşuna tali ve geçici bir özellik atfedeceksin ve hem de tüm olguları o ben'den yola çıkarak açıklayacaksın. Bilimsel düşüncede düşüncenin nerede olduğu anlaşılamamaktadır. Sanki insan türünün belirli bir gelişim düzeyine kadar her şey kendiliğinden olmuş ve insan türü gelince birden her şeyi açıklama gücüne sahip olmuştur! Böyle bir saçmalığı kabul etmek olanaksızdır. Düşünce insan türünden ve evrenden önce vardı. Evren, düşüncenin bir etkinliğidir. Düşüncenin varoluşla olan özdeşliğinin evrenin oluşumu ile birlikte parçalanması sonucu varoluş düşünceyi sürekli arar hale gelmiştir.

Bu dünyadaki bulunuşumuzu varoluşun düşünceyi bulma çabası olarak değerlendiriyorum. Daha öncesi ve daha sonrası olan bu yolculuk kaybedilen özün yeniden bulunması çabasıdır. İçimizdeki sürekli arayış hissinin kaynağı da bu çabadır.

Varım o halde evrenin ötesi var, düşünce var.


sf. 37 - 38


Bir salata çeşidi olan beyni her şeyin merkezine koyan bilimsel söylemin tatmin edici olmaması felsefeyi gerekli kılıyor.

Varoluşun anlamı konusunda bilimlerle felsefe karşı karşıya gelmek zorunda kalmıştır. Bunun birinci nedeni bilimsel söylemin diğer söylemleri dışlayan otoriterliğidir. İkinci neden bilimsel söylemin nesnel bakış açısının varoluş olgusunu nesnelleştirerek yoketmesidir.

Bilimler varoluşsuz bir yaşam olgusunu incelemişlerdir. Yaşamı oluşturan organlar, işlevleri ve organlar arası ilişkiler tıp ve biyoloji bilimleri tarafından bilgi alanları haline getirildiler. Yaşamın merkezi ve kaynağı beyindi. Her şey beyinde gerçekleşiyor, beyinden çıkıyordu. İşte bu noktada bilimsel söylem tıkanıyordu. Nesnel çerçeve, nesne-dışı olguları açıklamaya giriştiği zaman komikleşiyordu. Beyin tüm nesne-dışı  oluşumları gerçekleştiren üretici bir merkez konumuna getiriliyordu. Varoluş beynin bir türevi olarak kabul ediliyordu ama bilimsel söylem bu olguyu kanıtlamaktan acizdi. Bilimsel söylemde varoluşla yaşam birbirinden farksızdır, özdeştir. Çünkü nesnel paradigma bunu gerektirmektedir.

Varoluş üzerine yürüttüğümüz bütün fikirler, düşünceler bilimsel söylem tarafından yok edilmeye çalışılmıştır. Hatta bir ara felsefe bilimlerin bir türevi olarak değerlendirilmiştir. Böylece sınırlı yaşam tek gerçek haline gelmiş ve bu da yaşamın anlamsızlığı sonucunu doğurmuştur. Anlamsızlık, tüm oluşumların hiçbir yönünün olmadığı ve yokluğa mahkum olduğu biçimindeki önermenin bir sözcükle anlatımıdır.

Bilimsel söylemin her şeyi nesnede başlatıp, nesnede bitirmesi varoluşun devinimine ket vuran olumsuz bir gelişmedir. Özellikle XIX. ve XX. yüzyılda  metafizik söylem bilimler tarafından hızla yok edilmiş ve böylece bilimler canavarlık ve imha aygıtı haline gelmiştir. Günümüzde hala metafizik sözcüğü küçültücü bir anlam taşımaktadır.

Anlamı bilimsel söylemin içinde arayan Einstein fizikteki buluşları Tanrı'nın ne söylemek istediğini bulmaya yönelik olduğunu düşünmüştür.  Einstein'ın bu projesi gerçekleşmemiş ve bilimler hep yanlışlanabilir önermeleri (Popper) belirsizlik alanları (Heisenberg) içinde üretmiştir. Varoluşu imha etmeye yönelik bilimsel söylem yaşamın sınırlılığını daha da belirginleştirme yoluyla anlamsızlık kavramını zenginleştirmektedir. Bu konuda bilime yardımcı olan en önemli gelişme niteliksiz kalabalıklara yol açan insan türünün aşırı çoğalmasıdır. Niteliksiz kalabalıkları teknolojisiyle istediği biçimde yönlendiren bilimsel söylem varoluşu tehdit eden en önemli olay haline gelmiştir. Teknolojinin tutsağı olan düşüncesiz kalabalıklar yaşamı varoluştan uzaklaştırarak nesnelleştirme yoluyla terörü yaşama ve varoluşa egemen kılmaktadırlar. Terörün yaratıcısı bilimsel söylem anlamsızlığın batağında can çekişmektedir.

Sf. 80 - 82 

Gerçek, bilimlerin maddeyi çözme uğraşlarının verebileceği bir şey değildir.




* Felsefenin amacı, felsefi yaşamı bir topluluğun yaşamı haline getirmektir. Yaşamın büyük işkencesi, bireyin felsefi yaşamını yalnızlığı içinde yürütmek zorunda kalarak varoluşunu  içinde yaşadığı topluluğa iletmemesidir. Filozof kaosun karşısında tek başınadır. Filozof, Nietzsche'nin Zerdüşt'ü gibi insan topluluklarından kaçan biridir. Nietzsche yaşamıyla filozofun işkencesinin hangi boyutlara çıkabileceğini göstermiştir.

* Felsefenin amacı ölümün gizemini çözmektir. Esrime ile ölüm arasındaki bağlantının ne olduğunu açığa çıkarmalıyız. Yaşam içindeki en önemli olay, esrime yoluyla gerçekleştirdiğimiz ölüm deneyimidir. Bu deneyim bazen büyük bir zevk, bazen de büyük bir korku biçiminde ortaya çıkmaktadır. Zevk ile korku ölüm deneyiminde buluşmaktadır.

* Felsefenin amacı aşkın gizemini çözmektir. Varoluşun sonsuzluğunun ipucunu aşk deneyiminde bulabiliriz. Aşk, yaşam işkencesinden kurtuluşa yol açan bir varoluş devinimidir.

* Felsefenin amacı yalnızlığın gizemini çözmektir. Ben'in koskoca evren karşısındaki kendini yineleyerek farklılaşmasının olağanüstülüğünü içimizde yoğunlaştırmalıyız. Felsefi yaşam, ben'in kendini sürekli farklılaştırmasını olağanüstü bir serüvene dönüştürme eylemidir.

* Felsefi yaşamın amacı yükselerek yenilenmektir. Felsefe yaşamın çöküşe değil yükselişe yönelmesi öğretisidir.

Sf. 200


Mukadder Yakupoğlu
Varoluş, Ahlak ve Ölüm
2001 - Mor Yayınları

Rahip G.

Partie de Campagne, 1936 Jean Renoir 

Başrolünde Georges Bataille'ın ilk eşi Sylvia Bataille'ın oynadığı Jean Renoir'in 1936 yapımı tamamlanmamış filmi Partie de Campagne'de, Bataille da filmin başlarında rahip kıyafetleri içerisinde kısacık bir an gözüküyor. 

Entelektüel Edebiyatın İflası: Enis Batur

...

Batur’un “Acı Bilgi”si diğer kitaplarındaki temaların neredeyse aynısını işliyor. Gezilen şehirler, müzeler, tarihi eserler ve bu şehirlerde yaşamış yazarlar, müzisyenler, ressamlar ve bunların arasına yerleşen Enis Batur ve eşi.

…tüm bu saçmalıklar nasıl oluyor da bir anda yazılabiliyor? Bunun tek bir açıklaması vardır: Ne olursa olsun yazmak ve yeni bir kitap oluşturmak.

... Batur ansiklopedide bulunan her addan, her eserden bir metin çıkarıyor. Bu şekilde yazmaya devam ederse yüz olan kitap sayısı kolaylıkla otuz yıl içinde beş yüze çıkar.

*

Kendimi nedir bu, demekten alamıyorum. Enis Batur bu tür kitapları özellikle son on yıldır yazıyor ve bastırıyor. Kimse de Batur'u eleştirmiyor. Kendisi sürekli övülüyor. Enis Batur'un kitaplarının hiçbir edebi, bilimsel, felsefi değeri olmamasına rağmen bunları söyleyecek bir kişi çıkmadı da bu iş bana mı düştü? Tüm entelektüel ve kültürel çevrelere sesleniyorum. Neredesiniz? Enis Batur'un yazdığı kitapların değerli olduğunu söyleyebilecek kimse var mı? Değerli bulanlar için yazıma devam ediyorum.

Enis Batur tarafından dayatılan ve bir örneğini Acı Bilgi de gördüğümüz bu yazı türü (aklına geleni ne olursa olsun yaz) Yapı Kredi yazarları tarafından istemeye istemeye benimsenmiş ve böylece bu niteliksiz yayınlar şık baskılarla estetikleştirilerek kitap raflarını doldurmuştur. Enis Batur güç ilişkilerinin neden olduğu baskı sonucu edebiyat çevrelerince değeri kabul edilen ve belli bir düzeye ulaşmamış okurlarca anlaşılamayan bir büyük şair ve yazar olarak lanse edilmiştir. Bu gülünç durumun gözler önüne serilmesi için bu kadar yıl nasıl ve neden beklenmiştir? Çünkü bu gülünçlüğü ancak yazın ve edebiyat çevresinin dışında kalmayı baştan kabul eden biri ortaya çıkarabilirdi. Bu çevreden ekonomik bir çıkarı olmayan biri. Ben sadece bu belgenin edebiyatımızın eleştiri tarihinde yer almasını istiyorum. (Orhan Pamuk için yaptığım eleştiri gibi). Ülkemizde yazının neden ve nasıl gerçek varoluşsal, toplumsal sorunların dışında yapay bir çölde çırpındığını göstermek istiyorum. Bunun için yayın dünyamızın gösterişli, karizmatik, büyük komutanından daha iyi bir örnek bulamazdım.

M. Mukadder Yakupoğlu

Yazarlık serüveni pratik yaşamla ilgili bütün umutların sona erdiği an başlar. 


Nietzsche, Kafka, Artaud, Bataille... bizi pratik yaşamın dışında bambaşka bir varoluşa çağırmaktadırlar.

XX. Yüzyıl felsefesine baktığımda beni kişisel olarak ilgilendiren Geoeges Bataille, Simone Weill, Michel Foucault ve Anti- Oidipus'un Deleuze-Guattari'sinden başkasını göremiyorum. XIX. yüzyılda üç büyük filozof yaşamış: Henri Frederic Amiel, Soren Kierkegaard ve Frederic Nietzsche. Bu filozofların ortak noktası varoluş trajedisini hiçbir yalana, hiçbir yapay çözüme girmeden en uç noktada yaşamış olmaları. Varolmanın zorluğunu ve içinden çıkmaz bilmecelere sürükleyişini içten ve mükemmel bir biçimde dile getiren bu düşünürler kendimi bu dünyanın içine yerleştirme konusunda bana rehber oldular. Bu dünyada varolmanın yanlış bir hareket olduğunu ve buna rağmen bu yanlışlığın içinde kendi gerçeğimizi bulmanın olanaksız olmadığını bana gösterdiler.

Başkalarının, herkesin kabul edeceği bir gerçeği değil de kendimizi bize gösteren gerçeğin peşinde koşmak. Yarım yüzyıla yaklaşan yaşamıma bir bütün olarak baktığımda doğuştan ve saf çocukluktan gelen asgari özelliklerini bile kaybetmiş olan insan yığınlarının beni ne kadar korkunç bir yaşama sürüklemeye çalıştıklarını görüyorum. Bu son elli yılda insan neslinin sayısı devasa boyutlara ulaşmış. Çoğaldıkça çoğalmışız ve bunun kaçınılmaz sonucu olarak yığınlaşmışız. Bana bu yığının mutlu bir üyesi olma fırsatı sunuluyor. Bunun için göklere fırlamam ve sevinç içinde insanlara sarılmam bekleniyor. Aptalca ve amaçsızca bu sefil yaşama ortak olmam bekleniyor. Yukarıda adlarını belirttiğim düşünürlerin kitaplarını okuduğum zaman yığından bedeli ne olursa olsun kopmanın gerekli olduğunu anladım. Hayır insan olmak gurur verici değil, aşağılatıcı bir olaydı. Her şeyi reddederek bütün yoksunlukları kabul etmek.

Varoluş, Ahlak ve Ölüm
kitabından

Yüksel Arslan'dan "Bataille"

Nietzsche ve Bataille'da Varoluş, aşk ve ölüm

Nietzsche’den söz etmek, onun düşüncelerini  yorumlamak, açığa  çıkarmak bizi, XX. yüzyılda yaşadığımız ve yaşamakta olduğumuz sorunların tam ortasına fırlatır. Nietzsche’nin sorunlarla ve acılarla dolu yaşamı 1900 yılında sona erer. Özellikle 1880’li yıllardaki yapıtları XX. yüzyılın felsefik ve düşünsel paradigmasını şaşılası bir önseziyle belirler:

“Çünkü tanrılar da çürüyorlar! Tanrı öldü! Tanrı ölü olarak kaldı! Ve onu öldürdük! Katillerin katili bizler kendimizi nasıl avutabiliriz? Dünyanın en kutsal olarak sakladığı şeyi bıçakladık: kim kanımızı silecek? Hangi suda temizlenebiliriz? Hangi günah ödetici şenlikleri, hangi kutsal oyunları bulmak zorundayız? Bu eylemin büyüklüğü bizim için aşırı büyük değil mi? Ona layık olabilmek için kendimiz tanrı haline gelmek zorunda değil miyiz?

“Hiçbir zaman böyle büyük bir eylem olmadı ve bizden sonra doğacak olanlar –bizden dolayı– bize kadar hiçbir tarihin hiçbir zaman olamadığı kadar yüksek bir tarihe ait olacaklardır.”

Nietzsche, eylemin büyüklüğünün neden olduğu olguları önce kendi yaşamış ve buradan yola çıkarak kendisinden sonra doğacak olanların (XX. yüzyılın insanları) Tanrı’sız bir dünyada çılgınlıklarla dolu yüksek bir tarihe ait olacaklarını öngörmüştür.

Bataille İç Deneyim’de Nietzsche’nin bu sözlerine şu yorumu katıyor:

“Gerçekleştirdiğimiz bu kurban etme diğerlerinden şu noktada farklıdır: kurban edenin kendisi vurduğu darbeden darbe yemiştir, kurbanı ile birlikte batar, kaybolur. Bir kez daha: tanrıtanımaz Tanrısız tamamlanmış dünyadan hoşnuttur, aksine bu kurban eden, korku içinde, kendini yok eden, parçalayan, hiçbir zaman kavranamayan, tamamlanmamış, tamamlanamaz bir dünyanın karşısındadır.”

Tanrı-peygamber İsa’yı çarmıha geren insanlık geri dönülmez bir yola girmiştir. Bu eylemle birlikte batağa sürüklenmiştir. Bataille, XX. yüzyıl insanının bir ölüm-kalım savaşımının içinde olduğunu düşünmektedir. Bu savaşım içinde en derinlere kadar batıp yeniden var olmak gereklidir. Nietzsche ve Bataille’daki aşk ve ölüm temalarını ve bunların dinamiklerini Tanrı’sız dünyadaki varoluş savaşımı içinde değerlendirmeliyiz.

Nietzsche, 1870-71 Almanya-Fransa savaşına hastabakıcı olarak katılır ve bu süre içinde ilk kitabı olan Trajedinin Doğuşu’nu yazar. Henüz 26 yaşındadır. Schopenhauer ve Wagner’in etkisinde yazdığı bu yapıtında, (bu olguyu kendisi daha sonra 1886’da yazdığı otokritikte belirtiyor) Nietzsche tüm felsefesini yönlendiren diyonizyak varoluşunun çıkış noktasını verir. Bu kitap hakkında yazdığı otokritiğinde Diyonizm için şöyle bir tanımlama getiriyor:

“... O halde, bu sakıncalı kitapta belirtilen, Hristiyanlık karşıtı ve saf olarak artistik değerlendirme olan, yaşamın zıttı bir değerlendirme, yaşama taban tabana zıt bir doktrini oluşturan bir içgüdü olan içgüdümün karşı olduğu ahlaktır. Bu içgüdü nasıl adlandırılmalı? Filolog ve söz adamı olarak, yürekli bir davranışla içgüdümü vaftiz ettim –çünkü Deccal’ın gerçek adını kim biliyordu?– bir Yunan tanrısından yola çıkarak bu içgüdüye Diyonizm adını verdim.”

Nietzsche’yi bu dünyadaki ve öte dünyadaki tüm otoritelere karşı başkaldırtan bu diyonizyak içgüdüsü olmuştur. Kendisinden önceki tüm felsefeyi, olup-biteni doğrulama, kabul etme biçiminde görüp buna şiddetle karşı çıkan Nietzsche, Diyonizm fikrinde varoluşunun çılgın, sınırsız aşk devinimini bulmuştur.

“... Çünkü Yunan içgüdüsünün temel olgusu –onun “yaşama isteği”– Diyonizm psikolojisinde, diyonizyak gizlerde ortaya çıkmaktadır. Yunan, bu gizlerden hangi güvenceyi talep etmektedir? Sonsuz yaşamın, yaşamın sonsuz dönüşünün güvencesini; geçmiş tarafından vaad edilen ve kutsallaştırılan gelecek; ölümün ve değişimin ötesinde yaşamın yengin onamı; cinselliğin gizleri yoluyla insan türünün kollektif yaşamında gerçekleşen gerçek yaşam.”

Hıristiyanlığın yaşama düşman bir olgu olduğunu düşünen Nietzsche kendi fikirlerinin dayanak noktasını eski Yunan trajedisi ve felsefesinde aramıştır.

“Diyonizos ismi, yaşamın en derin içgüdüsünün, yaşamın geleceğinin, yaşamın sonsuzluğunun dinsel anlamını –yaşama giden yolu, üreme eylemini– belirtiyor, bu kutsal yoldur...
Yaşama karşı temel hıncıyla cinselliği pis bir şey haline getiren Hıristiyanlıktır; yaşamımızın öncüllerine, ilk eylemine çamur atmıştır.”

Nietzsche Diyonizos’u yaşamın sonsuzluğunu sağlayan, daha sonraki kitaplarında (özellikle Zerdüşt Böyle Buyurdu’da) geliştireceği Sonsuz Dönüş’ü gerçekleştiren temel bir varoluş devinimi olarak görmüştür. Aşk ve erotizm, sonsuz varoluş deviniminin itici gücüdür. Bu diyonizyak coşku ve devinimi Henry Miller’in yaşamında ve kitaplarında da görüyoruz.

S → Sanal Cinsellik

tyler@


Nedir Sanal Cinsellik?

Taraflardan birinin gerçek değil görüntü olduğu cinsellik diye özetle tanımlanabilir. Ya da tek başına yaşanan cinsellik olduğu belirtilebilir. Yani, bilgisayar monitörü karşısına geçen bir erkeğin ya da bir kadının binlercesi bulunan sanal seks sitelerinden birine (bedelsiz ya da bedel ödeyerek) konuk olup devinimsiz (fotoğraf) veya devinimli (filmler ya da anında çekim) görüntüler izleyerek cinsel hazlar duyması, ve de cinsel doyuma (orgazm) ulaşması söz konusuysa, sanal cinsellik yaşanıyor demektir. Sanal cinsellik bütün duyularla yaşanan bir ilişki değildir. Genelde yalnızca bakılarak kurulan bir ilişkidir. Bakılan yalnızca bir görüntüdür. Yalnızca görüntü ile ilişki kurulduğu için koku alma, işitme, tad alma ve dokunma duyuları devrede değildir. Doğal bir cinsel ilişkide olduğu gibi, karşı tarafın, aşk fısıltılarını (haykırışları da olabilir) dinlemek, süründüğü kışkırtıcı kokuları içine çekmek, öperek tad almak ve tensel dokunma yoluyla ürpertiler duymak olanağı yoktur. Yoktur ama, sanal cinsellik yaşayan biri bütün bu duyuları devredeymişçesine kurduğu ilişkiden haz duyabiliyorsa, bu, her şeyin imgeleminde olup bittiğini gösterir. Nitekim, kimileri, ortada görüntü dahi olmasa, okuduğundan/dinlediğinden etkilenerek, imgeleminde canlandırdıklarıyla cinsel hazlara ve doyuma ulaşabilmektedir. (Dijital Oynaşmalar)

The Kiss

1897

Yığınlar ve Birey

...

Yığının içinde birey olarak varoluşu sürdürmek olanaksızdır. Birey yığının dışına çıkmak zorundadır.

Yığın ve yaratıcı birey arasındaki çelişki ve bu çelişkinin yol açtığı gerilim birey için toplumsal ve ekonomik alanda hastalıklı sonuçlar doğurmaktadır. Bireyin varlığını maddi ve ekonomik boyutta yürütebilmesi için yığın insanına açılmasının gerekliliği onu kendi bireyselliğinin korunması açısından riskli bir yolculuğa sürüklemektedir. Birey tinsel açıdan kendini yığın insanla taban tabana zıt konumda bulmaktadır. Ekonomik süreçte tinsel özgünlüğünü ve bunun sonucunda varolma nedeni olan yaratıcılığını yitirme tehlikesi içine düşen birey, yığın insana dönüşme sürecine farkında olmadan girmektedir. Yaşama savaşı adını alan bu süreçte birey kendini yığın insan adına kurban etmektedir. Bu savaşta biricik olarak kalma taşınamaz bir yük haline gelebilmekte ve biricik birey bilerek ve isteyerek yığınlaşmaktadır.

Bireyin cinsel ve ekonomik alanda katlanamadığı yoksunluklar, onu yığınsalın komutlarına boyun eğmeye iter. Bu durum aşk yaşamında yaratıcı bireyle yığın insanın çok yakın ve yoğun iletişime girmesi sonucunu doğurur. Aşk ve onun temeli olan cinsellik, yığının dayandığı temel olan insan türünün kendini süreklileştirme aracı olarak yaratıcı bireye zorla kabul ettirdiği köleliğin haklı nedeni haline gelir.

Yaratıcı ve biricik olan bireyin cinsel ve ekonomik alanda tatmin edici bir düzeyi yakalaması için yığın insanının ilkelerini benimsemesi gerekir. Bu ilkeleri benimsemediği zaman yoksulluğa ve cinsel açlığa boyun eğer. ( Nietzsche böyle bir yaşam sürmüştür) Yaratıcı birey bu çıkmazdan çıkmak için ara yollar denemiştir. Yığına kısmen taviz vermek ve cinselliği erotik yaratıcılığa dönüştürmek. Ekonomik anlamda tam bir çıkmaz söz konusuyken cinsel alanda partner olarak yaratıcı birey bulma şansı her zaman vardır. (Bu olasılık düşük olsa da) İki yaratıcı birey arasındaki cinsellik erotizme dönüşerek sonsuz varoluş devinimi haline gelir.


Yaratıcı birey yığın insana açıldığı zaman yığının algılama düzeyinin düşüklüğüne katlanmak zorundadır. Bu katlanma bir yaşam biçimi haline geldiğinde yaratıcı bireyden geriye ne kalır? İşte yaratıcı bireyin büyük savaşımı bu süreçle birlikte başlar. Yaratıcı birey bu evrede tinsel özgürlüğünü ve özgünlüğünü korumak için çok karmaşık yöntemler ve teknikler geliştirmek zorundadır. Zararlı yığın zevklerin, yığın fikirlerin onu ele geçirmesine izin vermemelidir.

En çok arzuladığım şey marksist olmaktı. Çünkü sömürüden, zenginlerden, ayrıcalıklardan benim kadar nefret eden, tiksinen insan sayısı çok azdır. Ama ne çare ki Marksizm olanaksızdır. Bunun nedenlerini açıklayan düşünür sayısı sayılamayacak kadar çoktur. Bence Marksizmin önündeki en büyük engel işçilerin birarada bilinçli bir sınıf yerine bir yığın, bir sürü oluşturmasıdır. Ve bunun doğal sonucu olarak bu sürüye bir çoban gerekmiştir. Bu çoban sürünün bütün yığınsal özelliklerini özümsemiş bir çıkarcı, bir oportünisttir. Sözde Marksist olan yığınların ve bunların çobanlarının XX. yüzyılın dünyasını nasıl mezbahaya çevirdiklerini hepimiz biliyoruz. Marx, Canetti'nin Kitle ve İktidar'ını okuyabilecek bir zaman diliminde yaşasaydı, ne kadar marksist olabilirdi veya kalabilirdi?

Yaratıcı birey umutsuzdur, çünkü birey her zaman ve her yerde yığınla, yığın anlayışıyla karşı karşıyadır. Ama bu umutsuzluğu işkenceye ve işkenceyi de varoluşun anlamına dönüştürmek zorundadır. Bu zorunluluk anlamı kurmada yeterli değildir. Yaratıcı birey bu zorunluluğu büyük bir gözüpeklikle birleştirirse yığına karşı durabilir.

Tüm yaşamımı gözden geçirdiğim zaman yığının beni ne kadar uzun süre işkence altında tuttuğunu farkediyorum. Cinsel arzular, ekonomik gereksinimler ve bu gereksinimlerin tini boyunduruğu altına alması. Öldürücü bir bezginlik. Yaşamım boyunca aptal sözleri dinleme işkencesi. Her zaman ve her yerde yığınla amansız bir savaş vermek belki bütün depresyonlarımı dayanılmaz bir boyuta getiren bir yorgunluğa neden oldu. Yorgunum, yorgunum ama düşünmeyi sürdürüyorum.

Toplum adı altında düzene giren yığınlar bireyi cehennemi bir baskıya boyun eğmeye zorlarlar. Her toplumsal düzenleme insanların çoğunluğundaki duygu ve düşüncelerin ortalamasıdır. Bu ortalama yeni ve yaratıcı tüm oluşumları yontma ve törpüleme işlemini gerçekleştirir.

Başarılı olmak biricik birey için mümkün değildir. Başarı her zaman yığınla yoğun bir alış-verişi gerektirir

...

Mukadder Yakupoğlu

Ben Whishaw Reading Poetry

Ben Whishaw reading “Annabel Lee” by Edgar Allan Poe.




Ben Whishaw reading "Dover Beach" by Matthew Arnold.




"Sonnet 75" by Edmund Spencer.

Deniz Bilgin İçin / Orhan Pamuk

Pek çok Çinli ressam gibi, hem ressam, hem de yazar olan Ching Hao’nun bir kitabında anlattırdığı bir hikaye vardır; severim. Bir zamanlar Çin Padişahı, hüner yarışına giren iki ressamdan birer deniz manzarası yapmalarını istemiş. Genç ressam denizdeki bütün dalgaları, bütün balıkları ve bütün renkleri tek tek resmetmeye girişmiş...Yaşlı ressam ise yatay bir çizgi çekmiş hızla. Aşağısını deniz mavisiyle boyamış, el çabukluğuyla iki de yelkenli eklemiş, bir de rüzgarda uçan martı... Resim o kadar çabuk bitmiş, denize de o kadar çok benzemiş ki, padişah genç ressamın sabrının sonuçlarını beklemeden bir kese altını hüner sahibi yaşlı ressama vermiş.

IŞIK VE ŞEYTANCIKLAR

Genç ressam ise resmine devam etmiş. Tek tek dalgaları, denizdeki bin bir çeşit balıkları, balıkların üzerindeki pulları sabırla yıllarca resmetmiş. Doksan iki yaşında resmin yarısına geldiğinde, herkes onu unuttuğunda ölmüş. ‘Çin Resmi’ne Giriş’ adlı kitabında bu hikayenin sonunu anlatan Arthur Waley, bu sabırlı ressamın hayatının sonuna doğru şöyle dediğini belirtiyor:

‘Padişahlar resme bakıp deniz sansınlar diye resmetmiyorum ben. Denize bakanlar onu bir gün resim sansın diye resmediyorum.’

11. yüzyılda yaşamış Ching Hao ise bu sabırlı ressamın neden resim yaptığını aslında bilmediğini söyletir ihtiyar kahramanına. Bu yüzden de resminde yarım kalan, daha sonra bakanların ve kendisinin bile anlayamadığı tuhaf yaratıklar, şeytancıklar, böcekler, acayip bir ışık belirirmiş.

Osmanlı ve İran nakkaşlarıyla da bir kardeşliği olan ikinci cins ressamların sabır eserlerine uzun uzun bakmayı çok severim. Bir tuğla duvarın tuğlalarını tek tek resmeden, bir bahçedeki çimenleri, yaprakları tek tek çizen, bulutların kıvrımlarındaki incelikler ya da dalgaların sırtlarında beliren beyaz köpükler için peygamber sabrı ve çocuk içtenliğiyle bütün bir ömür veren nakkaşlar bende saygıyla hayranlık arası bir duygu uyandırır.

 Deniz Bilgin - Minareden At beni, İn Aşağı Tut Beni - kağıt üstüne guvaş - 112x80 - 1999

Çocukluğumda, gençliğimde, resim yaparken sokaklardaki parke taşlarını, damlardaki kiremitleri ya da bir kadının elbisesinin üzerindeki küçük çiçekleri tek tek çizmek gelirdi hep içimden. Ressam bir orman resmi çizecekse özenerek ve her birinin diğerinden farklı olduğunu hissederek tek tek bütün yaprakları çizmelidir diye düşünürüm.

1956 doğumlu Deniz Bilgin işte böyle bir ressam. ‘Bahçe’ diye bir resim yapmış, hafızasının bahçesindeki bütün yaprakları -hem de gölgeleriyle tek tek çizmiş. Bahçe duvarının taşlarını da ve arkadan gözüken denizin üzerinde titreşimleri de tek tek çizmiş, sabırla boyamış. Bir kertenkele yapmış, üzerindeki pullar tek tek var.

‘Nehir’ diye bir resim yapmış ve bakana sabrıyla meydan okuyan bu tür nakkaşların hoşlanacağı bütün ağaç, yaprak ve ırmak kıvrımları, bu resimde ürpere-üşüye, birbirinin içine geçe geçe bir korku olmuş.

 ‘Tütün’ diye bir resim yapmış, kurutulan tütün yapraklarını tek tek özenle ve içtenlikle öyle bir çizmiş ki tütünler arasından bir ışık çıkmış ve resme bakanı korkutmaya başlamış.

ÇİNLİ YAZAR GİBİ...

Sarsıcı, korkutucu olan nakkaşın aylar yıllar süren sabrının sonunda yapraklar, ağaçlar, kıvrımlar arasından hafif bir ışık gibi sızan bu duygu. Elini ve hünerini sabırla terbiye eden nakkaşın bu duyguyu, bu ürperişi bilmeden resme yerleştirdiğini Çinli yazar gibi düşünmek benim de hoşuma gidiyor. Yazarın ya da nakkaşın ısrarla aylarca, yıllarca mutlulukla sabretmesinin ödülü, içindeki ışığı, cinleri, şeytanları, yılanları ve diğer korkutucu yaratıkları en sonunda görünür kılması.

Deniz Bilgin bu sabırla 1999’da yaptığı son resimlerinden birine, ‘Minareden At Beni İn Aşağı Tut Beni’ adını vermiş. Aynı yıl Ankara’da boş bir binanın tepesine çıkmış ve kendini aşağı atıp ölmüş. Tek tek yaprakları neden çizdiğini bilmiyor, aşağıda kendisini kimsenin tutmayacağını ise biliyormuş.

Deniz Bilgin'in biyografisi: http://v3.arkitera.com / deniz bilgin

Tiksinti

Sıradan insanlığa karşı fiziksel bir tiksinti duyuyorum; zaten olan tek insanlık da bu. Bazen de, tiksintiyi iyice çoğaltmaya heveslenirim, kusma isteğimizi zorla kusarak yatıştırdığımız gibi.

En sevdiğim şeylerden biri -başlayan günün sıradanlığından, hapse düşecekmiş gibi ürktüğüm sabahlarda- mağazalar ve dükkanlar açılmadan önce, sokaklarda ağır ağır yürümek, delikanlıların ya da genç kızların (ya da her iki takımın) ağzından, kafamın içindeki görünmez, özgür düşünce okuluna alaycı sadakalar gibi dökülen bölük pörçük cümlelere kulak vermektir.

Ve hep aynı cümleler, aynı sırayla birbirini izler... Tek başlarına ya da gruplar halinde çıt çıkarmadan geçenler de var ya da duymayacağım şekilde konuşuyorlar, ama sözcükleri benim için apaçık, sezgilerin saydamlaştırdığı bayatlamış şeyler. O şaşırtıcı, kaçamak bakışlarda, istemsizce kaçırılan, mide bulandırıcı bakışlarda ne gördüğümü söylemeye cesaret edemiyorum - yazarak kendime söylemeye bile cüret edemiyorum, niyetlensem bile yazmamla üstünü çizmem bir olur. Cüret edemiyorum, çünkü bilerek kusacaksan, bunu sadece bir kez yapacaksın.

Entrikalar, dedikodu, yapılması akıldan bile geçmemiş şeylerin allanıp pullanarak anlatılması, bu kıyafetler giyinmiş, zavallı hayvanların ruhlarının bilinçsiz bilincinden çekip çıkardıkları doyum, incelikten yoksun cinsellik, cilveleşen maymunları hatırlatan şakalar, korkunç bir şekilde, zerre kadar önem taşımadıklarını bilmeyişleri... Bütün bunlar düşlerin istemsizliğinde, arzunun ıslak kırıntılarından, duyguların çiğnenip atılmış artıklarından yoğrulmuş, iğrenç, korkunç bir hayvanı canlandırıyor gözümde.

Defter dergisinin (1987 - 2002 +45) 

tüm sayılarına pdf olarak ulaşmak mümkün:

http://defterdergisi.wordpress.com/kaynakca/

Karşılaşma

Yolda bir yabancı - bakıyoruz birbirimize

Ve soruyor yorgun gözlerimiz:

Hani yaşamının hesabı, nerde?

Sus! Sus! Bitmeli ağlayıp inlemelerimiz.

Etraf daha bir serinliyor, 

Bulutlar dağılıyor enginlerde.

Kimse olmayacak -senle

Geceye yürüdüğümüzde.

(Trakl)

Olanaksız Felsefe

Acının keyfe karşı üstünlüğü veya karşıtı (Hedonizm): Bu iki doktrin daha şimdiden nihilizmin yol işaretidir. Her iki durumda da keyfin veya keyifsizliğin görünüşü hariç olmak üzere, hiçbir kesin anlam öngörülmemiştir.

Ancak bundan böyle bir istenci, bir amacı, bir anlamı gerçek olarak kabul etmeye cesaret edemeyen bir insanın konuşma şeklidir bu: daha sağlıklı her tür insan için yaşamın değeri kesinlikle bu değersiz şeylerin standardı ile ölçülmemektedir. Ve acı baskın çıksa da karşısında güçlü bir istenç, yaşama bir Evet, bu üstünlüğe duyulan bir ihtiyaç olacaktır.

"Yaşam, harcanan emeğe değmez"; "boyun eğme"; "Bu gözyaşları neden?" -Düşünmenin güçsüz ve duygusal bir yoludur.

Neşeli bir canavar, duygusal bir can sıkıcıdan daha değerlidir.

"Keyifsizliğin toplamı, keyfin toplamından ağır basmaktadır; dolayısıyla dünyanın var olmaması daha iyi olurdu" - "Dünya, mantıksal açıdan var olmaması gereken bir şeydir çünkü öznenin keyiften çok keyifsizlik hissetmesine neden olur."- bu tür gevezelikler kendilerini bugün pesimizm diye adlandırıyorlar!

Keyif ve keyifsizlik tesadüfidir, neden değildir; hükmeden bir değerden türetilmiş ikincil derecede öneme sahip değer yargılarıdır- duygular açısından söylemek gerekirse "yararlı", "zararlı", dolayısıyla tamamen yarım yamalak ve bağımlı. Çünkü her "yararlı" veya "zararlı" ile birlikte hala yüzlerce farklı şekilde sormak zorundayız: "Ne için?" diye.

Bu duyarlık pesimizmini hor görüyorum: 

bizzat derinden yoksullaştırılmış bir yaşamın işaretidir.

(kaotikbenlik.blogspot.com.tr /2013/01/ Nietzsche Okumaları)

***

Felsefede alışılmış tasarım, felsefe yapan kişinin en becerikli olduğu yerin, kendi kişi, -yaşayan insan- olarak başarılı olduğu bir alan olacağı... - Ya, tersini düşünsek: ya, kişinin felsefede en çok becerebileceği, kendi yaşamında hiç beceremediği ise? ...

Örneğin, Platon bir despot olabilir miydi? - Hegel özgür olabildi mi? - Marx 1917'ye katılır mıydı? - Nietzsche kendi yaşamına bir "Bengi Evet!" çakabildi mi; çakabilir miydi?

Felsefe, kişinin özel yaşamında en az becerebildiği; dolayısıyla da acısını en çok çektiği konuyla enlemesine boylamasına uğraşmasının ürünüdür.

Felsefe, kişinin başedemediğiyle boğuşmasıdır.

Philosopy is to grapple with that which one cannot cope with-

Felsefe, zaten, başlangıçtan, olanaksızdır.

Oruç Aruoba

Sisyphos'un Kayası

Babamın eski, tozlu kitaplığındaki hiçbir kitap yasak değildi. Ama gene de çocukluğumda hiç kimsenin oradan bir kitap aldığını görmedim. Çoğu - kapsamlı bir uygarlık tarihi, batı edebiyatına ait cilt cilt büyük eserler ve şimdi hatırlayamadığım diğerleri- zamanla aşağıya doğru bel veren raflara kaynamış gibi görünen kalın ciltli, kocaman kitaplardı. Ama en üst rafta ara sıra gözümün takıldığı ince bir kitap vardı. Sanki devler ülkesindeki Gulliver gibi yerine yabancı dururdu. Şimdi düşününce o kitaba göz atmak için neden o kadar bekledim, bilmiyorum. Belki de yıllar içinde, kitaplar okunmak için yapılmış nesneler değil de, uzaktan bakılan aile yadigarı eşyalar gibi görünmeye başlamıştı. Sonunda o saygı yerini bir yeniyetme düşüncesizliğine bıraktı. Kitaba uzandım, tozlarını silkeledim ve birinci sayfayı açtım. İlk satırlar, en hafifinden ürkütücüydü:

  "Gerçekten felsefi olan yalnızca bir sorun vardır, o da intihardır." diye başlıyordu metin, irkildim. "Dünyanın üç boyutu olup olmadığı veya zihinde dokuz kategori mi yoksa on iki kategorimi olduğu daha sonra gelir." diye sürüyordu. 

Metne göre böylesi sorular insanlığın oynadığı oyunun bir parçasıydı, ama ancak o tek gerçek konu yerli yerine oturtulduktan sonra üzerlerinde düşünülmeyi hak ediyorlardı. Kitap Sisyphos Söyleni idi. Cezayir doğumlu, Nobel Edebiyat Ödülü nü kazanmış bir düşünür olan Albert Camus tarafından yazılmıştı. Bir an sonra bu buz gibi sözler kavrayışın sıcaklığı altında eridi. Tabii, öyle ya, diye düşündüm, isterseniz çıkmaz ayın son çarşambasına kadar şu konu üzerinde düşünüp bu konuyu analiz edebilirsiniz, ama asıl soru, düşüncelerinizin veya analizlerinizin sizi hayatın yaşanmaya değer olduğuna ikna edip edememesidir. Her şeyin gelip dayandığı nokta budur. Geri kalan her şey ayrıntıdır.

Camus'nün kitabıyla şans eseri karşılaşmam, kolayca etki altında kaldığım bir döneme rastlamış olmalı, çünkü onun bu sözleri okuduğum her şeyden daha çok aklımda kaldı. Zaman zaman, karşılaştığım, adlarını duyduğum, televizyonda gördüğüm çeşitli insanlar bu en temel soruyu nasıl cevaplardı diye düşünürdüm. Geriye baktığımda, aslında, kitaptaki bilimsel ilerlemeye ilişkin ikinci iddianın benim için özellikle önemli olduğunu fark ediyorum. Camus, evrenin yapısının anlaşılmasının değerli olduğunu kabul ediyordu, ama anlayabildiğim kadarıyla, bu kavrayışın, hayatın yaşamaya değer olup olmadığı konusundaki değerlendirmemizi değiştirebileceği olasılığını reddediyordu. Tabii benim ilk gençliğimde varoluşçu felsefe okumam, Bart Simpson'ın romantik dönem şiirleri okuması gibiydi, ama yine de Camus'nün vardığı sonuç bana pek doğru gelmemişti. Tutkulu bir fizikçi adayı olarak bana göre, hayatı bilgiye dayanarak değerlendirebilmek için önce hayatın yaşandığı alanı, yani evreni tam olarak anlamak gerekirdi. Türümüz eğer yer altındaki kayalara oyulmuş mağaralarda yaşasaydı ve daha yerkürenin yüzeyini, parlak güneş ışığını, okyanus rüzgarlarını ve uzaklardaki yıldızları keşfetmemiş olsaydı veya evrim farklı bir yol izlemiş olsaydı da dokunma duyumuz dışında hiçbir duyumuz gelişmemiş olsaydı, bildiğimiz her şey sadece çevremizdeki şeylere dokunarak öğrendiklerimizle sınırlı olsaydı veya zihinsel gelişimimiz çocukluğun ilk evrelerinde durmuş olsaydı da duygusal ve analitik yeteneklerimiz beş yaşındaki bir çocuğunki kadar olsaydı, kısaca deneyimlerimiz bize gerçekliğin çok eksik bir portresini sunsaydı hayatı değerlendirme biçimimiz tamamen farklı olurdu, diye düşündüğümü hatırlıyorum. Sonunda yeryüzüne çıktığımızda veya görmeye, işitmeye, tat ve koku almaya başladığımızda veya zihnimiz normaldeki gibi geliştiğinde hayata ve evrene topluluk olarak bakışımız mecburen kökten değişirdi. Çünkü gerçekliğe ilişkin önceki sınırlı kavrayışımız, bütün felsefi soruların en temeline çok farklı bir ışık tutmuş olurdu. 

Ama, ne var yani, diye sorabilirsiniz. Tabii ki aklı başında her değerlendirme, evren hakkında her şeyi -maddenin nasıl davrandığını veya hayatın nasıl işlediğini- anlamasak bile, doğanın tuvalini süsleyen betimleyici, geniş fırça darbelerinin sırrına ortak olduğumuz sonucuna varacaktır. Tabii ki Camus'nün ima ettiği gibi, fizikteki gelişmeler, örneğin uzay boyutlarının sayısının anlaşılması veya nörofizyolojideki gelişmeler, örneğin beynin düzeninin ve yapısının anlaşılması hatta diğer bütün bilimsel alanlardaki gelişmeler önemli ayrıntıları ortaya çıkarabilir, ama bütün bunların hayatı ve gerçekliği değerlendirişimiz üzerindeki etkisi en alt düzeyde olacaktır. Tabii ki gerçeklik, biz neyin gerçeklik olduğunu düşünüyorsak odur; gerçeklik bize kendini deneyimlerimiz yoluyla gösterir.

Gerçekliğe bu bakış, bir çoğumuz tarafından sorgulanmadan da olsa şu ya da bu ölçüde benimsenir. Benim kendimi günlük hayatta bu şekilde düşünürken bulduğum kesin; doğanın doğrudan duyularımıza gösterdiği yüzünün insanı kandırması kolaydır. Ama Camus'nün metniyle ilk karşılaşmamdan bu yana geçen yıllar içinde modern bilimin çok farklı bir öykü anlattığını öğrendim. Geçtiğimiz yüzyılda yapılan bilimsel araştırmalardan çıkan ana ders, insan deneyimlerinin, gerçekliğin gerçek doğasına ulaşma yolunda genelde yanıltıcı bir rehber olduğudur. Günlük hayatın yüzeyinin hemen altında hiç bilmediğimiz bir dünya var. Gizemli olaylara ve büyüye inananlar, astroloji düşkünleri, deneyimlerin ötesinde bir gerçeklikten bahseden dinsel ilkeleri benimseyenler, çok farklı perspektiflerden de olsa çoktan benzer bir sonuca ulaşmıştır. Ama benim aklımdaki bu değil. Ben, kozmik soğanı katman katman soyarak, her katmanda bir gizemi açığa çıkaran ve hem şaşırtıcı, tanıdık olmayan, heyecan verici, zarif ve hem de kimsenin beklediği gibi olmayan bir evreni ortaya çıkaran yaratıcı yenilikçilerin ve yorulmak bilmez araştırmacıların çalışmalarından söz ediyorum.

Bu ilerlemeler sadece birer ayrıntıdır. Fizikteki yeni buluşlar evreni kavrayışımızda köklü değişiklikler yapmamıza neden olmuştur ve olmaya da devam edecektir. Yıllar önce olduğu gibi şimdi de Camus'nün, nihai soru olarak hayatın değerini seçmekte haklı olduğunu düşünüyorum; ama modern fiziğin kazandırdıkları, beni, hayatı günlük deneyimlerin merceğinden bakarak değerlendirmenin, bir Van Gogh tablosuna boş bir gazoz şişesinin dibinden bakmaktan farkı olmadığına ikna etti. Modernbilim, en temel algılarımız yoluyla elde ettiğimiz kanıtlara saldırı ardından saldırı gerçekleştirerek, bunların çoğunlukla yaşadığımız dünyaya ilişkin bulanık bir tahayyüle yol açtığını gösterdi. Bu nedenle Camus fizikle ilgili soruları ikincil olarak nitelediyse de, ben o soruların birincil olduğuna ikna oldum. Bana göre, fiziksel gerçeklik hem sahneyi belirliyor hem de Camus'nün sorusuyla baş etmek için gerekli ışıklandırmayı sağlıyor. Varoluşu modern fiziğin bize kazandırdıklarını benimsemeden değerlendirmeye çalışmak, karanlıkta bilinmeyen bir rakiple güreşmek gibi olurdu. Fiziksel gerçekliğin gerçek doğasını kavrayışımızı derinleştirerek, kendimize ilişkin algımızı ve evren hakkındaki deneyimlerimizi baştan düzenleyebiliriz.

Brian Greene

"Evrenin Dokusu"

sf. 3- 6

***

Songs of the Humpback Whale

fotoğraf: Sebastiao Salgado

müzik: Paul Winter

 → Derin Zamanlar

Sisyphos'u mutlu olarak tasarlamak gerekir

Sisifos Söyleni'ni her zaman çekici bulmuşumdur, bilimsel çabayı zaman zaman Sisifos'un ebedi vazifesine, bir kayayı bir dağın tepesine doğru iteleyip zirveye gelmeden onun düşüp gitmesini görmeye, sonra aynı işe yeniden başlamaya benzettiğim olur. Albert Camus'nün hayal ettiği gibi Sisifos gülümsüyordu, bizim de gülümsememiz gerekir. Bizim maceramız, sonuç ne olursa olsun kendi ödülünü sunuyor.

Lawrence M. Krauss
"Hiç Yoktan Bir Evren"

ORYANTASYON

Bu sonsuz uzayların ezeli sessizliği ürpertiyor beni.

Blaise Pascal

Buradasınız, yazıyor parktaki, tren istasyonundaki, alışveriş merkezindeki haritada; genellikle kırmızı bir ok, insanın içini rahatlatan kesinlikle bir yeri işaret ediyor. Ancak burası, tam olarak neresi? Bunu bir tek çocuklar biliyor ya da bildiklerini sanıyor. Okuduğum ilk kitaplardan birinin başındaki boş sayfaya, hepimizin kendi tarzında yaptığı gibi açık adresimi yazmıştım ben de epey kozmik olmuştu: Christopher Potter, 225 Rushgreen Yolu, Lymn, Cheshire, İngiltere, Birleşik Krallık, Dünya, Güneş Sistemi, Galaksi. Çocuksu el yazım, adresin her kısmının bir öncekinden daha büyük ve daha önemli olduğunu vurgulamak ister gibi gittikçe büyüyor, son bir gösterişli kıvrımla da bütün istikametlerin doruğuna varıyordu: evrenin ta kendisine, yani varolan her şeyin konumlanması gereken yere. 

Çocukken evrenin tuhaf bir yer olduğunu hemen anlayıveriyoruz. Ben de bazı geceler gözümü kırpmadan, evrenin sınırlarının ötesinde ne olduğunu hayal etmeye çalışırdım. Eğer evren varolan her şeyi içeriyorsa, o neyin içindeydi? Artık, bilim insanlarının söylediği gibi, görünür evrenin evrilen ve hiçbir şeyin içinde olmayan bir radyasyon bölgesi olduğunu biliyoruz. Ancak bu tanım, cevabını aldığımızı umduğumuz sorudan daha rahatsız edici ve çok daha fazla sayıda soru işareti doğuruyor; bu yüzden biz de evreni çabucak kutusuna koyup başka şeyler düşünmeye başlıyoruz.

Evren üzerine düşünmekten hoşlanmayız; çünkü her şeyi kapsayan enginlikten korkarız. Evren bizi bir zerreye indirger, boyutun önemli olduğu fikrinden kaçmamızı zorlaştırır. "Ruhani emeller bu şuursuz cüsse tarafından yutulup bir tür anlamsızlık kabusuna dönüşme tehdidi altında" diye yazmıştı Anglo-German bilgin Edward Conze (1904 - 1979). "Etrafımızda algıladığımız maddenin inanılmaz niceliği, içimizde algıladığımız ruhani kavrayışın o titrek, minik aleviyle karşılaştırıldığında; hayata dair materyalist bir bakış açısını epey kuvvetle destekliyor gibi." 

Eğer evrenle aşık atacaksak kaybedeceğimizi baştan bilmeliyiz.

Şu "hiç" fikri de bir o kadar dehşet verici. Bundan kısa bir süre önce hiçbirimiz hiç bir şey değildik, sonra bir şey olduk. Çocukların kabus görmesine şaşmamalı. Varlığımızın "bir şeyliği", hayattan önceki hiçliği imkansız kılmalı; çünkü kral Lear'ın da değindiği gibi, "Hiçten ancak hiç çıkar". Yine de her gün, uyuyan ve uyanan benliğin yok oluşu ve mucizevi dirilişiyle, her birimizin içinden çıktığı o hiçliği bir kez daha hatırlıyoruz.

Eğer bir şey varsa, ki öyle görünüyor, bu bir şey nereden geldi? Bu tip düşünceler kendi faniliğimize dair edindiğimiz ilk ipuçlarına denk geliyor. Ölüm ve hiçlik el ele yürüyor: ikiz dehşetler, yanlarında bir de sonsuzluğun dehşeti; hayatlarımızın geri kalanı boyunca bastırıp yetişkin benliklerimizin kalıbına uydurmaya çalıştığımız dehşetler.

İnsanlar çıkmazda buluyor kendini: Bir yandan bir şey olduğunu biliyoruz çünkü her birimiz kendi varlığımızdan eminiz; ama öte yandan hiçbir şey olmadığını da biliyoruz çünkü bu hiçliğin geldiğimiz yer ve gideceğimiz yer olduğundan korkuyoruz. Ölümün hiçliğinden kaçış olmadığını düşünsel olarak biliyoruz ama buna sahiden inanmıyoruz. "Hepimiz ölümsüzüz" der Amerikalı John Updike, "yaşadığımız sürece".

"Öldüğüm zaman ne olacak?" diye sorar çocuklar, biz büyüklerin bir kenara kaldırdığımız sorulardan biridir bu da. Bu maddi dünyada yaşayan maddeci bir kız bile fiziksel çürüme tasviriyle sınırlı bir cevapla tatmin olmaz; zaten böyle bir soruya, hatta bütün sorulara verilen maddeci cevaplar aynı yere çıkar. Dünya'nın maddesi nedir ve nereden gelir? Evren üzerine düşünmek, artık sormadığımız çocukluk sorularımıza geri dönmektir: Her şey nedir? Peki ya hiçlik nedir?

Görünen o ki bütün çocuklar küçük bilim insanları olarak başlıyor hayata, yorgunluktan tükenene dek soruların peşinden gitmeye korkmuyorlar ( gerçi yorgunluktan tükenen genellikle anne babaları oluyor). Merak duygusu çocukları sürekli neden diye sormaya itiyor. Neden? Peki o neden? Kozmik adresimizin sonundaki evren gibi, nihai bir hedefe varmayı umuyor, artık neden diye soramayacakları nihai bir cevap arıyorlar.

"Neden yokluk var değil de varolan şeyler vardır? diye sormuştu Alman filozof Gottfried Leibniz (1646 - 1716), evrene dair her açıklamanın eninde sonunda ele alabilmesi gereken bir sorudur bu. Bilim "neden" sorularını "nasıl" sorularıyla cevaplamaya yeltenir, dünyadaki şeylerin dinamiğini işe koşar. Ancak bu "nasıl" cevapları da aynı nihai soru da birleşir: Bilim insanları da "neden yokluk var değil de varolan şeyler vardır?" yerine, "nasıl hiçbir şeyden bir şey çıktı?" diye sorar. Evrenin "her şeyliğini" açıklamak için, bu "her şeyliği" doğurmuş gibi görünen "hiçliği" de açıklamamız gerekir. Dünya'nın meydana geldiği türden bir materyal hiçbir şey değilken nasıl gözüküyordu? Hangi olası eylemler hiçbir şeyi bir şeye, o bir şeyi de evren dediğimiz her şeye dönüştürmüş olabilir?

Yüzlerce yıldır, bilim kelimesi bir şey ifade etmeye başlayalı beri; bilim kendisinin Orada Bir Yerde (hareket halindeki şeylerin yerinde, yani evren derken kastettiğimiz yerde) olanlar her neyse onları araştırmaya yönelik, evrilen bir süreç olduğunu göstermiştir. Dolayısıyla şu soruyu en iyi bilim insanlarının cevaplayacağını düşünmemiz gayet doğal: -boşluk ve her şeyin arasında- neredeyiz biz?

Cevaplar her zaman insanı yüreklendiren cinsten değil:

• "İnsan en sonunda, evrende düpedüz tesadüfen peyda olduğunu ve evrenin hissiz enginliğinde yalnız olduğunu biliyor artık" diye yazdı bir seferinde Fransız biyolog Jaques Monod (1910 - 1976), kelimelerinde bunun eninde sonunda anlamamız gereken bir şey olduğunu düşünüyormuş gibi keyifli bir tını var sanki.
• "Bilim, dünyaya ve bizim dünya içindeki konumumuza dair pek çok şey açığa çıkardı ve bulgular çoğunlukla insanı aşağılayan türden" diye yazmıştı Oxford Üniversitesi İnsanlığın Geleceği Enstitüsü Başkanı Nick Bostrom da. "Dünya evrenin merkezi değil. İnsan türü hayvandan geliyor. Çamurla aynı maddelerden yapılmışız. Nörofizyolojik sinyallerle hareket ediyoruz ve üzerinde sınırlı kontrol sahibi olduğumuz ve pek az anladığımız çeşitli biyolojik, psikolojik ve sosyolojik etkilere tabiyiz."
• "Gerçek konumumuz" der Amerikalı fizikçi Armand Delsemme, "bir tecrit, uçsuz bucaksız ve gizemli bir evrende yalnızlıktır."

The Fall of Icarus (1558, Brueghel)

Bilimin ve hatta felsefenin doğuşundan çok çok önce dinler vardı. Dinler birçok amaca hizmet etmiş olabilir. Yaşamımıza ciddi anlamda katkı sağlamış olan birçok insana ilham vermiş, yaşam koşulları göz önünde bulundurulduğunda birçok insanın da daha acısız, daha anlamlı yaşamlar sürmesini sağlamıştır. Brueghel'in The Fall of Icarus (İkarus'un Düşüşü) adlı tablosunda, ön planda yamaçta duran bir çiftçiyle atını; arka plandaysa güzel bir yelkenli geminin yanı sıra, hemen farkedilmesi zor olan ve suda ufacık bir çırpıntı yaratarak suyun içinde kayboluyormuş gibi duran iki beyaz bacak görürüz.

Landscape with the Fall of Icarus by Brueghel 1558

Bu resim W.H.Auden'in, benim en sevdiğim şiirlerden biri olan aşağıdaki şiiri yazmasına neden olmuştur:

MUSEE DES BEAUX ARTS (GÜZEL SANATLAR MÜZESİ)

Acıyı ele alsın da kabil mi hiç yanılsın

Eski zaman ustaları! Öyle hakkiyle anladılar onun

İnsan hayatındaki yerini, nasıl olageldiğini

Ha babam atıştırırken bir başkası, camı açarken yahut,

Bilemedin yolunda tın tın giderken!

Nasıl, yaşlılar elpençe divan, alı al moru mor beklerken

Doğaüstü doğumu, hiç çocuklar olmadan olur mu

Kızaklarından dudak bükermiş gibi olup bitene,

Gölün üstünde al takke ver külah!

Kabil mi unutsunlar

O korkunç şehadet bile uymadan edemez işin akıntısına!

Taş çatlasa bir aralık olmalı, bir teklifsiz köşe

Ki köpeklere kuçu kuçu densin gine ve cellâdın atı kaşınınca

Bir ağaca sürtebilsin günahsız kıçını.

Brueghel'in ikarı'nda meselâ, bana mısın bile demeden nasıl

Her şey sırtını çeviriyor felâkete? İşitmiş olmalı pekâlâ

Suyun şapırtısını rençber, ümitsiz haykırışı,

"Kulak asma" deyip geçti herhalde; güneşse şöyle bir rasgele

Vurdu ak pembe ayaklar gömülürken yemyeşil suya;

Kibarişi çıtkırıldım yelkenli merak etmesine etmiştir ya

Gökten paldır küldür düşen çocuğu görünce;

Acele işi vardı zahir, uzaklaştı bozmadan istifini bile.

çev. Can Yücel

İşte bizim dünyamız böyledir ve barındırdığı acılar önemlidir. Dinler bu hayatı yalnız başına, herhangi bir zafer veya macera yaşamadan geçirmek zorunda olan birçok insana huzur ve aidiyet duygusu sağlamıştır. En iyi ihtimalle sevginin ne olduğuna dikkat çekmiş, onu aksi halde göremeyecek insanlar için var etmiş ve davranışlara asalet katarak sıkıntı içindeki gönülleri ferahlatmıştır. Raison d'etre'leri olmamasına rağmen dinlerin başardığı bir başka şey de Homo sapiens'leri uzun bir süre boyunca; evrendeki konumları hakkında daha sistematik ve doğru düşünme yöntemlerini öğreninceye kadar, olabildiğince uygar kılmış olmasıdır. Daha öğrenmemiz gereken çok şey vardır. Elimizde, modern dünya koşullarında nesilleri tükenmekte olan kültürlerin içine gömülü kalmış, hatalı değerlendirmelere tabi tutulmuş gerçeklerden ve ayrıntıların kendine has bir tarih sürecinde içinde biriktiği tasarımlardan meydana gelen bir hazine vardır. Bu hazineyi yok olup gitmeden önce kayıt altına almamız ve incelememiz gerekmektedir; çünkü tıpkı dinozor genomları gibi onları da bir kez yok olduktan sonra geri kazanmak imkansızdır.

Daniel Dennett
"Darwin'in Tehlikeli Fikri"
kitabından

Darwin'in Tehlikeli Fikri

Doğal seçilim yoluyla evrim fikri, tek bir darbeyle yaşamın anlam ve amacını uzay ve zaman, neden ve sonuç, düzenek ve fizik yasası alanlarıyla birleştirmiştir. Bu yalnızca harikulade bir bilimsel düşünce değildir, tehlikeli de bir düşüncedir.

Darwin eski geleneğin tersine, türlerin ebedi ve değişmez olmadığını; evrimleştiğini gösterdi. Yeni türlerin kökenlerinin "değişerek türeme" sonucunda ortaya çıktığını kesin bir biçimde kanıtladı. Daha az bir kesinlikle de, bu evrimsel sürecin nasıl gerçekleşebileceğine ilişkin bir fikir ileri sürdü: "Doğal seçilim" diye adlandırdığı akılsız, mekanik -algoritmik- bir işlemle. Evrimin bütün meyvelerinin, algoritmik bir sürecin ürünleri olarak açıklanabileceğini vurgulayan düşünce, Darwin'in tehlikeli fikridir. 

Daniel Dennett
Darwin'in Tehlikeli Fikri
Alfa yy