“Hasta çocuğu ilk gördüğümde — soluk benzi, beyaz yastığa yayılmış kızıl saçları — gördüğüm şey, resmi yapmaya çalıştığımda uçup giden bir şeydi. Resmi bitirip tuvale baktığımda, sonuçtan hoşnut kalmakla birlikte, ortaya çıkanın gördüğüm şeyle pek az ilişkisi olduğunu farkettim. Bu resmi, bir yıl boyunca, tekrar tekrar yaptım — kazıdım, boyayı akıttım, ilk gördüğümü (keten çarşafın üstündeki o solgun, saydam teni, titrek dudakları, ürperen elleri) yeniden yakalamak için sürekli uğraştım.
“Hasta Çocuk, resmimde bir dönüm' noktası ve daha sonraki yapıtlarımın birçoğu için esin kaynağı oldu. Norveç’te hiçbir resim böylesine şiddetli bir öfke patlamasına yol açmamıştır. Açılış günü, resmin asılı olduğu odaya girdiğimde, çevresinde büyük bir kalabalık toplanmıştı. Alaycı gülüşler duyuluyordu. Dışarıda, genç natüralist ressamlar liderleri Wentzel’le birlikteydiler. Günün en beğenilen ressamı Wentzel, ‘Gösteriş budalası’, diye bağırdı yüzüme, ‘Gerçekten büyük bir resim, kutlarım!’ dedi L. Meyer. Resim hakkında iyi bir şey diyen çok az kişiden biriydi o.”
“Onu asla satmayacağım, ne kadar çok para verirlerse versinler. Biri çıkıp da önüme: şıkır şıkır 100.000 kron saysa bile satmayacağım. O resim ancak
ölümümden sonra benden çıkar.”
— Munch
*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder