doğrusu elimde kalem bir şeylerin altını çizip durdukça Orhan Pamuk'un Yeni Hayat kitabından korkutucu bir anekdotu geliyor aklıma, yazısız geçirdiğim her gün benim de dehşet salıyor içime:
" ... Gördünüz ya, yeni hiçbir şey söyleyemedim. Ama gene de bir şey söyledim ya! Aldırmıyorum artık onun yeni olup olmamasına. Bazı özentili budalaların sandığının tam tersine, bir iki kelime bile sessizlikten iyidir. Bütün acımasızlığıyla ağır ağır yol alırken bir tren gibi, hayat ruhumuzu ve gövdemizi ufalayarak geçerken sessiz durmak, ağzını açıp tek söz söylememek, neye yarar Allahaşkına? Bir adam tanımıştım, benim yaşlarımdaydı, böyle bir sessizlik üzerimize üzerimize gelip bizi delik deşik eden bütün o şiddetle, kötülükle savaşmaktan daha iyidir demeye getiriyordu. Demeye getiriyordu diyorum, çünkü bunu da demiyordu da, sabahtan akşama kadar bir masada oturup bir başkasının kelimelerini bir deftere uslu uslu ve sessizce yazıyordu. Bazan onun ölmediğini, hala yazmakta olduğunu düşünür ve onun sessizliğinin içinde büyüyerek tüyler ürpertici bir dehşet şeklini almasından korkardım." (sf. 229)
doğrusu elimde kalem bir şeylerin altını çizip durdukça Orhan Pamuk'un Yeni Hayat kitabından korkutucu bir anekdotu geliyor aklıma, yazısız geçirdiğim her gün benim de dehşet salıyor içime:
YanıtlaSil" ... Gördünüz ya, yeni hiçbir şey söyleyemedim. Ama gene de bir şey söyledim ya! Aldırmıyorum artık onun yeni olup olmamasına. Bazı özentili budalaların sandığının tam tersine, bir iki kelime bile sessizlikten iyidir. Bütün acımasızlığıyla ağır ağır yol alırken bir tren gibi, hayat ruhumuzu ve gövdemizi ufalayarak geçerken sessiz durmak, ağzını açıp tek söz söylememek, neye yarar Allahaşkına? Bir adam tanımıştım, benim yaşlarımdaydı, böyle bir sessizlik üzerimize üzerimize gelip bizi delik deşik eden bütün o şiddetle, kötülükle savaşmaktan daha iyidir demeye getiriyordu. Demeye getiriyordu diyorum, çünkü bunu da demiyordu da, sabahtan akşama kadar bir masada oturup bir başkasının kelimelerini bir deftere uslu uslu ve sessizce yazıyordu. Bazan onun ölmediğini, hala yazmakta olduğunu düşünür ve onun sessizliğinin içinde büyüyerek tüyler ürpertici bir dehşet şeklini almasından korkardım." (sf. 229)