DOSTLUĞA ÖVGÜ / NİETZSCHE

 "Büyük ruhlar serbest hayat yaşamakta hâlâ özgürler ve dünya, hâlâ ikili yalnızlıkları

 ve yalnızları taşıyacak kadar özgür..."

Hymnus an die Freundschaft (Hymn to Friendship), for piano (1872/1875)

Michael Krücker, piano

Müzik bana artık daha önce hiç vermediği bir his veriyor. Beni benden kurtarıyor, aklımı başıma getiriyor, adeta sahneyi uzak bir mesafeden izliyorum, çok etkileniyorum. Beni kuvvetlendiriyor ... ve her seferinde, bir müzik akşamından sonra, ertesi sabah dirençli içgörüler ve düşüncelerle dolu oluyorum. Bu çok tuhaf. Adeta doğal bir elementin içinde yıkanıyorum. Hayat [ve açıkça düşünce] müzikten yoksunsa salt hatadır, tüketicidir ve bir sürgündür.

Nietzsche, felsefi çalışmasına verdiği mola sayesinde "Dostluğa Övgü"nün (Hymnus an die Freundschaft, 1874) hem piyano solo hem de dört elli versiyonunu nihayet bitirebildi.  (Bu eserin melodisini "Hayata Dua "da ( Gebet an das Leben,  1882) yeniden kullanır.

 Tamamen enstrümantal olmakla birlikte bu eserin programını Malwida'ya şöyle anlatır:

Birinci Dize: Prelüd -dostluk tapınağında dostların tören alayına övgü.

İntermezzo: -Sanki acı-tatlı bir hatıra.

İkinci Dize: İlahi.

İntermezzo: Geleceğe dair bir kehanet gibi, en uzak yere bir bakış.

Üçüncü ve Son Dize: Final -dostların şarkısı.

Nietzsche bu parçayı çok sevmiş, zamanın saf öznel doğasının "açık bir kanıtı" olarak görmüştü: Sadece on beş dakika sürmesine rağmen "insan [gündelik] zamanı unutuyor", "çünkü bütün bir ömür bu parçada katediliyor."

*
 Julian Young / Nietzsche