Arzu yorgunluğunun gazaba getirdiği
Sapho; mağara gözlü, taş bağırlı ve kızgın,
Koşar dişi kurt gibi boyunca kumsalların,
Ve Phaon’u düşünür, unutmuş ayinleri,
Sapho, ayıplanan ılık gözyaşlarıyla, bak
Koparmada sonsuz saçlarını ağlayarak;
Sonra, dinmek bilmeyen vicdan azaplarında
Ansır genç utkusunun ışıklı çağlarını,
Mısralarda söylenen eski sevdalarını,
Ki ruhumuz yeniden anlatacak kızlara:
Ve işte solgun gözkapakları kapanmada
Sonra Moire’ın çağırdığı denize atlar
Oysa, gökte, suları alev renge boyayan
Ve Dostlar’ın öcünü alan Selene çatlar.
Verlaine
çeviri: erdoğan alkan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder