Annie Leibovitz & Susan Sontag

Susan Sontag, o dönem ABD'deki önde gelen entelektüellerin arasında tek kadındı. Susan ile ilk tanıştığımda tanıtım fotoğrafı çektirmek istiyordu. Hazırlanmak için "The Benefactor"u okudum.

Aslında iyi bir okuyucu değilimdir ama kitaba bayıldım. Yazar kendi iç dünyasında yaşıyordu sanki. Bu konuda konuştuk. İyi vakit geçirdik.

Susan Sontag erken yaşlarda çok iyi denemeler yazdı. En ünlü denemelerinden biri fotoğraf üzerineydi. Nasıl fotoğraf çektireceğini biliyordu. Kendini tanıyordu ve özgüveni yüksekti. Sanki işi fotoğrafçıya bırakmayıp kendi kendini teşvik ediyordu. Ondan çok etkilenmiştim. O da beni tanımak istediğine karar verdi, ilişkimiz böyle başladı. Ünüm dergilerden ve popüler kültürden

geliyordu. Niye benimle takılacaktı?

Bu ilişkiye böyle büyük bir insana yakın olmak ve işimi daha iyi bir noktaya getirebilmek için başladım. Susan daha ciddi fotoğraflar çekmemi istiyordu. Elimden geleni yapıyor ve tanıklık

etmeye çalışıyorum.

Saraybosna'ya vardığımızda ilk önce morga gitmemizi söylediler. Böylece burada neler olduğunu

daha iyi anlayabilirdik. Ve bu tam bir savaştı. Her şey ölüm ile yaşam arasındaydı. Her şey o kadar tesadüfıydi ki ölmüş ya da yaşıyor olmanızın bir sebebi yoktu. Sarsıcı bir deneyimdi.

Susan rahatsızdı, doktora gitmişti ve iyileşmişti, ilik nakli için Seattle'a gitmişti. Ben Şükran Günü'nü onunla Seattle'da geçirmeye karar vermiştim. Susan pek iyi değildi ve ilik naklinin başarısız olduğunu söylediler. O gün gidip Susan'ı eve geri getirdim. İşte onun fotoğraflarını çekmem gerektiğini o gün anladım.

Noel'de hastanede Susan ile beraberdim. Üç gün sonra öldü.  Sanırım birini kaybettiğinizde

fotoğraf çekmek insanı rahatlatıyor.

İşimi ciddiye alıyorum. Kendimi bildim bileli bu işi yapıyor olmak hoşuma gidiyor. Bu işin sonunu getirmek, yani öldüğüm günü fotoğraflamak istiyorum. Hep bakıyorum. Her baktığımı çerçeveliyorum. Kişisel fotoğraflar da olsa iş de olsa fark etmez. İki ayrı yaşamım yok. Tek bir hayatım var.

*
Annie Leibovitz