Garson, "Şimdi şu küçük fişi," dedi.
Philippe bavulunu yere bıraktı, kalemi aldı, mürekkebe batırdı. Garson, elleri arkasında onu seyrediyordu. Dudaklarında zaptetmeye çabaladığı esneme mi, yoksa gülme mi? Philippe öfkeyle, "Üstüm başım fazla temiz," diye düşündü. Hepsi önce kıyafete bakarlar, üst tarafı, üst tarafını görmezler bile. Kararlı bir elle yazdı:
Isıdore Ducasse
Gezici tüccar.
Garsonun gözlerinin içine bakarak "Odamı gösterin lütfen," dedi.
...
Ben Philippe Gresigne'im,
General Lacaze'nin üvey oğlu, edebiyat fakültesi mezunu, geleceğin şairi,
dün, dün, sonsuza dek sürecek olan dün. Soyunmuştu, pijamasını giydi; bu han bozuntusunda bunlar yeni, kararsız, acemi hareketlerdi, alışması gerekti. Rimbaud bavuldaydı, almadı, canı okumak istemiyordu.
... Mağrur, sefil ve rezil hayatım, benim! Gururum; benim!
Ben hükmedenler soyundanım. Ha ha, diye öfkeyle düşündü. Sonra! Sonra! Beklemek gerek. Sonra bu otelin duvarına bir mermer bir levha koyacaklar, Philippe Gresigne 23 - 24 Eylül 1938 gecesi burada kalmıştı. Ama ben ölmüş olacağım. Belli belirsiz ve yumuşak bir mırıltı kapının altından sızıyordu. Gece bir anda öldü. Geceye, mermer levhanın altında nutuk söyleyen siyah ceketli adamların gözleriyle, geleceğin içinden, derinliklerinden bakıyordu. Her saniye, değerli ve kutsal, şimdiden geçmiş olarak karanlığın içinde akıp gidiyordu. Günün birinde bu gece geçmiş olacaktı, geçmiş ve zaferlerle dolu,
Maldoror'un geceleri gibi,
Rimbaud'nun geceleri gibi.
Benim gecem.
*
Yaşanmayan Zaman
sf. 217..
SARTRE
SARTRE
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder