Katırtırnağı'ndan / Leopardi

Ey hoş kokulu katırtırnağı, 

çöl çiçeği; sen bu ürkütücü dağın, 

soykıran Vezüv’ün çorak 

yamacındasın; salarsın yalnızlığı seven 

salkımlarını etrafa; ne bir ağacın ne bir 

çiçeğin şenlendirebileceği bu yerde, 

sadece sen varsın.

Taş kesilmiş, sanki dalga dalga, 

lavların koyu renge boyadığı bu ıssız 

yamaçlara sık sık gelir otururum geceleri; 

görürüm yükseklerden alev alev

yandığını yıldızların, denizin ayna gibi

yansıttığı uzaklardan; bu görülmedik

mavilik içinde gökyüzünü; bu hüzünlü

çorak topraklar üstünde; her taraf

kıvılcımlarla dolu; ışıl ışıldır dünya bu

sonsuz boşlukta. Gözlerimi o ışıklara

diktiğimde, bir nokta gibi görünürler

gözüme; oysa sınırsız boyuttadır

büyüklükleri gerçekte; bir nokta kadar

ufaktır yanında deniz ve toprak. Tümden

habersizdir bu yıldızlar insandan; insan

ne ki, dünyadan; insan bir noktadır onun

yanında. Bakarım çok daha ötelere

sonsuz uzaklıktaki yıldız kümelerine;

bir sis perdesi gibidir gözümün önünde;

yalnız insan değil, dünya da değil,

görülmedik sayıda ve yoğunlukta

yıldızlarımız, buna altın renkli güneş de

dâhil, tümü birden ya hiç gözükmezler bu

yıldız kümelerine ya da kendileri

nasıl görünürlerse dünyadan, tıpkı öyle, 
bir bulutlu ışık noktasıdır gözlerinde.

İşte o zaman, ey insanoğlu,

acımamak elde mi senin hâline? 

Anımsadıkça yeryüzündeki durumunu 

-şu anda bastığım bu toprak tanığıdır bunun- 

ve evrenin kralı, son ereği olarak yaratılmış 

olduğuna inandığını; dahası, adına dünya 

dediğimiz bu karanlık kum tanesinin üzerinde, 

evreni yaratanların, senin aşkına, gökten inip 

gelerek, benzerlerinle seve seve 

söyleştiklerini düşlemekten nasıl 

bir mutluluk duyduğunu; sanki tüm çağları, 

bilgi ve uygarlıkta sollayan;

alay konusu olmuş boş lafları yeniden 

gündeme getiren ve bilge kişileri küçümseyen 

çağımızı düşündükçe; sana karşı, ey mutsuz 

ölümlü, hangi duygu, hangi düşünceyi 

besleyeceğimi kestiremiyorum. Gülsem mi 

yoksa ağlasam mı hâline bilemiyorum.

Yoktur bir ayrıcalığı insanın 

Doğa’nın gözünde; fazla özen göstermez insana 

ya da ilgi karıncaya gösterdiğinden fazlasını; 

ve eğer ilkindeki kıyım daha enderse, 

yoktur bir başka nedeni; çünkü daha az 

çoğalmaktadır insan soyu ötekine kıyasla.

Ve sen kokulu çiçeklerinle süslüyorsun 

bu çorak toprakları, ey yumuşak başlı 

katırtırnağı! Sen de boyun eğeceksin

çok geçmeden yer altından gelen ateşin 

acımasızlığına; dönecek bir gün o, tanıdığı 

yerlere, serecek açgözlü örtüsünü 

senin yumuşak dallarının üstüne.

Eğeceksin masum başım ölümün 

ağırlığı önünde; direnemeden.

Eğmemiştin oysa şimdiye dek boşuna

ve alçakça yalvararak,

önünde sonunda başını eğdirtecek olana.

Ve kaldırmadın başını da çılgınca bir gururla 

yıldızlara doğup büyüdüğün ve yaşadığın 

bu topraklardan, bir rastlantı sonucuydu bu, 

istediğin için değil.

Ama daha akıllısın sen insandan 

ve daha delice

çünkü inanmıyorsun sen ölümlü soyunun 

ölümsüzlüğüne; ne yazgıdan, ne de 

yaptıkların ve hak ettiklerinden ötürü.