En büyük şairlerimiz arasında, iki tanesi çok mutsuzdu: Dante ve T. Tasso, Mezarları ziyaret edilebilir: Her ikisi de yurtlarının dışında bir yerde. Ya ben. Tasso'nun mezarında o kadar gözyaşı dökmüş olan ben. (...)
(Leopardi)
Torquato Tasso Venedik'te, Ponziano Loverini 1875
Her şey boş, bir tek acıdan başka.
(Leopardi)
Her şey boş, bir tek acıdan başka.
Sana gözyaşı, yok başka bir şey;
bize eşsiz aklını armağan ediyordu Tanrı;
Ey Torquato, o zaman, ey.
Yetmedi içli şarkın avutmaya seni;
çözülmedi buzları, duygulu ruhunun
etrafını saran; prenslerin,
saraylıların nefret dolu ve iğrenç
kinlerinin üzerini saran.
Aşk da seni terk ediyordu, son aldatmacasıdır
yaşamımızın. Bir gölgeydi hiçlik gerçek ve kalıcı;
bomboş bir çöldür, dünya.
Görmedi gözlerin gecikmiş onurlu tacı;
Kazançlıydın, ama zararlı değildin ölümünle;
dünyanın kötülüklerine tanık insan;
ölümü ister, çiçekleri değil.
Dönmek istersen aramıza, dön;
çık dışarı, umutsuz ve dilsiz mezarından,
istiyorsan eğer yaşamak sıkıntıları,
ey felaketlerin çocuğu. Yaşamımız daha
da beter; öylesine sefil, öylesine iğrenç ki
senin bildiğinden, ey sevgili Tasso;
senin yanında kim olacak senden başka,
değilsen bir başkasının umurunda?
Çılgınlıksa eğer adı büyüklük ve
seçkinliğin; kıskançlık değil artık
ilgisizlikse, ki daha da beteri, değerli
kişilerin başına gelen;
kimse bugün bile ölüm acına aptallık demez ya da
kim kondurur sanıyorsun defne dalını
başına, geliyorsa şiir hesap kitaptan sonra....
*
Tasso için bak:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder