"Asla, parlak ateş beni mahrum bırakma
Sevgili, yaşam veren, yakın sempatinden.
Umutların hiç olmadığı kadar parlak biçimde yükselse de
Talihim geceleyin bu kadar alçalsa da
Ocağımızdan ve salonumuzdan niye sürgün edildin,
Herkesin hoş karşıladığı ve sevdiği sen?
Varlığın çok mu düşseldi
Bu kadar donuk olan hayatımızın ortak ışığı için?
Parlak ışınların gizemli şeyler mi konuştu
Cana yakın ruhlarımızla?
Çok cüretkar sırlar mı verdi?
Pekala, güvendeyiz ve güçlüyüz,
çünkü şimdi Loş gölgelerin oynaşmadığı bir ocağın yanında oturuyoruz,
Ne bir şeyin neşelendirdiği ne de üzdüğü, yalnızca ateş
Ayaklarımızı ve ellerimizi ısıtıyor -daha fazlasını istemiyoruz zaten;
Küçük faydalı sıçrayışıyla "Şimdi" oturup uyuyabilir,
Puslu geçmişten gelen hayaletlerden korkmaya gerek yok
Eski orman ateşinin benzersiz ışığı konuştu bizimle."
Thoreau
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder