“BATMAK. Umutsuzluk ya da tatmin sonucu, aşık özneyi sarmalayan yıkılış esintisi.
1. Hem yaralandığım, hem de mutlu olduğum için, bazen bir batma arzusu sarar içimi.
Bu sabah, (kırda), hava kapalı ve yumuşak. Acı çekiyorum (hangi olaydan dolayı bilmiyorum). Aklıma intihar düşüncesi geliyor, her tür hınçtan arınmış biçimde (hiç kimseye karşı bir şantaj söz konusu değil); tatsız tuzsuz bir düşünce bu; hiçbir şeyle ilişkisini koparmıyor (hiçbir şeyle ilişkisini “kesip atmıyor”), bu sabahın rengiyle (sessizliğe, ayrılıp gitmeye) uyuşuyor.
Bir başka gün, yağmur altında, bir göl kıyısında vapur bekliyorum bu kez de, mutluluktan, aynı yıkılış esintisi içimi sarmalıyor. İşte böyle, bazen, mutsuzluk ya da sevinç geliverir birden, ardından hiçbir kargaşa da çıkmadan: Artık pathos diye bir şey kalmaz ortalıkta: eridim, parçalanmadım; düşer, akar, tükenirim. Aklımızın ucundan geçen, hoşumuza giden, yoklanan (ayağımızla suyu yoklayışımız gibi) bu düşünce geri dönebilir.
Hiçbir görkemliliği yoktur.
Bunun adı tam anlamıyla tatlılıktır".
*
Aşk Söyleminden Parçalar
Roland Barthes
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder