Tezer Özlü

Berlin, 19 Kasım 1982 günlü notunda şöyle diyor:

 “Unutma: Dostların hep yazarlardı. Öyle de kalacaklar."

 “Dostların” diyor; “Aşkların” da diyebilirdi.

Yaşamın Ucuna Yolculuk, üç aşk öyküsü gibidir.

Uç posthume aşk öyküsü:

Svevo, Kafka, Pavese.

Gönül verdiği, ya da gönlünü gerçekten kaptırdığı yazarlardı bunlar.

Onların çektiği acıya, yalnızlığa başkaldırıyordu.

Kendi çektiği acılara, katlandığı yalnızlıklara, baskılara karşı başkaldırdığı gibi.

Svevo’nun Trieste’de; Kafka’nın Prag’da;

Pavese’nin Stefano Belbo’da, Torino’da izlerini sürdü.

Bu yazarların romanları, öyküleri, günlükleri, mektupları yetmiyordu ona.

Yaşadıkları, soluk aldıkları ve öldükleri yerleri yaşamak, oralarda soluk alıp vermek istiyordu.

Yaşamın Ucuna Yolculuk, işte böylesi bir solumanın kitabıdır.

Burda da sınırları zorladı: gönül verdiği, büyük bir tutkuyla bağlandığı bu üç yazarı yalnızca birer yazar olarak görmek istemedi. (Bunun için kitapları yeterliydi. Ama o...) Yaşamlarını aradı - bulamayacağını bile bile. Yaşamın Ucuna Yolculuk'un benzersizliği de bundan kaynaklanıyor.

Bir acıma duygusuyla yaklaşmıyordu bu yazarlara. Kafka’nın iktidarsızlığı, Pavese’nin eşcinsel yalnızlığı değildi Tezer’i çeken. Onların yapıtlarında dile gelen, çaresizliğe, saçmalığa, hem kendi adına, hem onlar adına karşı çıkıyordu.

Coşkuyla, aşkla, başkaldırıyla dolu, dopdolu bu genç insan yazarlarda, gariptir, bir benzerini buluyordu. Sanki kendinde, onlara (ve onlar gibilere) sunabileceği bir yaşam iksiri bulunduğuna inanmıştı.

Tüm acılara karşı, tüm yalnızlıklara karşı bir panzehir.

Kendi yalnızlığını, kendi acılarını sağaltamayan bir panzehir.

Yoluna çıkan, erkek, kadın, tüm çaresizlere sunmak istediği buydu.

Tüm yazdıkları, Yaşamın Ucuna Yolculuk gibi, ardında bıraktığı bu notlar, aforizmalar, parçalar, bunun kanıtıdır.

Kuşkusuz, bir yazarın, hiçbir zaman, hiçbir kanıta gereksinimi yoktur.

Yazdıkları, ya yaşamla örtüşür, ya da düşlerle.

Ya da her ikisiyle.

Burda, yaşamla örtüşen sözcüklerle karşı karşıyayız.

*

Kalanlar'a önsöz,
Ferit Edgü

(bkz: Yaşamın Ucuna Yolculuk)