"Bulantı yakamı bırakmadı. O kadar çabuk bırakacağını da sanmıyorum. Ama
onu, bir dert gibi duymuyorum artık. Bu geçici bir huysuzluk ya da bir
hastalık değil; kendi öz varlığım."
İşler kötü, hem de çok kötü: Pislik, bulantı içimi doldurmuş. Bir yenilik var bu kez. Kahvede yakaladı beni. Bugüne kadar kahveler tek sığınağımdı. İnsanla dolup taştıkları, aydınlık oldukları için. Onları da kaybettim. Odamda, dört yanımdan çevrildiğim zaman nereye gideceğimi bilemeyeceğim artık.
sf. 32
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder