Pessoa yanağını yastığa yerleştirdi ve bitkin bir şekilde gülümsedi. Sevgili Antonio Mora, dedi, Proserpina diyarında beni bekliyor, gitme zamanı geldi, şu yaşam diye adlandırdığımız imgeler tiyatrosunu terk etme zamanı geldi. Ruhumun gözlüğüyle gördüğüm şeyleri bir bilseniz, yukarıdaki sonsuz boşlukta Orion'un kollarını gördüm, şu yeryüzü ayaklarıyla Güneyhaçı Takımyıldızı'nda yürüdüm, parlak bir kuyruklu yıldız gibi sonsuz geceleri, imgelemin, şehvetin ve korkunun yıldızlararası boşluklarını aştım, erkek, kadın, ihtiyar, küçük kız oldum, Batı başkentlerinin geniş caddelerindeki kalabalık oldum, sessizliğine ve bilgeliğine imrendiğim Doğu'nun dingin Buda'sı oldum, kendim ve başkaları oldum, olabileceğim herkes oldum, onurlar ve onursuzluklar, coşkular ve yılgınlıklar yaşadım, erişilmez nehirler ve dağlar geçtim, huzur dolu sürüleri seyrettim ve başıma güneş ve yağmur geçti, kızışmış dişi oldum, sokakta oynayan kedi oldum, güneş ve ay oldum, çünkü yaşam yeterli değildi. Artık yeter sevgili Antonio Mora, benim yaşamım bin yaşam demekti, yorgunum şimdi, mumum eridi artık, rica ederim gözlüğümü verin bana.
Antonio Mora elbisesini düzeltti. İçinde Prometeus doğuyordu. Ey yüce Gökyüzü, diye haykırdı, çevik kanatlı yeller, nehir kaynakları, deniz dalgalarının sayısız gülümsemesi, yeryüzü, evrensel ana, sizi çağırıyorum, sizi, her şeyi gören güneş yuvarı, bakın neler çekiyorum.
Pessoa içini çekti. Antonio Mora masadan gözlüğü aldı ve yüzüne yerleştirdi. Pessoa gözlerini koca koca açtı ve elleri çarşafın üzerinde durdu. Saat tam yirmi otuzdu.
Fernando Pessoa, the poet on an imaginary trip into century XXI. From
Chiado, Lisbon to chinatown, soho and downtown New York city, listening
to portuguese fado singer Ana Moura.
Amateur video produced by: Ricardo Cobra.
*
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder