Savaşta, normal uygar davranış şekli, askıya alınmıştır. Normal hayatta sevdikleri bir insanı kaybetmiş olan kederli bir ailenin evine gidip uzun süreler boyunca onların fotoğrafını çekmek pek düşünülemez. Bu, gerçekten yapılamaz. İnsanlar beni kabul etmeseydi, bu anların fotoğrafları çekilemezdi. Söz konusu insanların işbirliği ve izni olmadan böyle fotoğrafların çekilmesi imkânsızdı. Onların içtenlikle karşılamaları, beni kabul etmeleri ve benim orada olmamı istemeleri olmaksızın bu imkânsızdı. Onlar, kamerasıyla birlikte gelen yabancının dünyanın geri kalanına onlara ne olduğunu göstereceğini ve dış dünyaya onların seslerini duyurabileceğini anladılar. Başka türlü nasıl izin verirdiler? Kendilerinin bir tür adaletsizliğin ve gereksiz şiddetin kurbanı olduklarının farkına vardılar. Bana izin vererek, fotoğraflar ile dış dünyaya kendi çağrılarını yapıyorlar ve herkese doğru-yanlış kavramlarını sorgulamasını sağlıyorlar. İnsanlara saygı ile yaklaşıyorum, onlara ve içinde bulundukları duruma saygı gösterdiğimi görmelerini istiyorum. Hızlı hareket etmemeye ve yüksek sesle konuşmamaya çalışıyorum. Yaklaşımımda çok açık ve kalbimde onlara karşı içten olmayı tercih ediyorum. Onların da bunun farkında olmasını istiyorum. İnsanlar bunu fark ediyor.
En kötü tarafı, bir fotoğrafçı olarak başkalarının mutsuzluğundan yararlanmam. Bu düşünce hiç aklımdan çıkmıyor. Her gün. Zira biliyorum ki, ihtirasım ve kariyerim bir gün merhamet duygularımı ele geçirirse ruhumu satmış olacağım. Mesleğimi ancak acı çekenlere saygı duyarak aklayabilirim. Diğerleri tarafından kabullenilmemin ve kendi kendimi kabullenmemin sebebi de, bu saygıdır.
James Nachtwey
James Nachtwey
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder