Endonezya'da çok yaygın olan yoksulluğun belgesel fotoğraflarını çekmeye başladım. Çok korkunç bir yoksulluk bulunmaktaydı. İşleri ve aileleri olan bu yoksul insanlar, işçi mahallelerinde yaşıyorlardı. Bu, onların kendilerini buldukları yer: Demiryolu rayları kenarları. Onlar ne uyuşturucu bağımlısı ne de anti-sosyaller. Onlar çalışıyor ve çocuklarını büyütüyor. Kırsal daha iyi yaşam için göç eden bu insanlar, normal barınma ihtiyaçlarını bile karşılayacak parasal güçleri yok. Bundan dolayı bu insanlar, tahtadan ve plastikten kendi kulübelerini inşa ediyorlar.
Bulduğum tek kollu ve tek bacaklı bu adamla yaptığım bu röportaj sırasında, bu adama yedi yıl önce bir trenin çarpıp üstünden geçtiğini öğrendim. Adam, karısı ve dört çocuğu ile birlikte trenlerin arasında çakıl taşları üzerinde yaşıyordu. Çocuklarına sevgiyle bağlıydı ve çocukları aynı şekilde onu seviyordu. Ailesini bir arada tutmak için elinden geleni yapıyordu. Onların yaşamının belgeselini yapmak için onlarla birlikte belirli bir süre geçirdim.
Geçtiğimiz yıllarda ekonomik canlanma gösterdiği iddia edilen ülkelerdeki yoksulluğu incelemeye başladım. Gerçekte bu ekonomik canlanmanın, nüfusun yalnızca çok küçük bir kısmına yarar sağladığını gördüm. Olağanüstü yoksulluk koşullarında yaşamaya devam eden değişmeyen bir insan kitlesi bulunmakta.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder